پيامدهاي غربي زدايي از روابط بين الملل براي مطالعات منطقه اي

علم روابط بين الملل از آغاز در بستر جهان غرب ظهور يافته و همين واقعيت با بخشيدنِ جايگاه رهبري به مراكز علمي و آكادميك غرب شرايطي را به وجود آورده كه هويت غربمحور اين علم به مدت چند دهه همچنان حفظ شده است. از سال هاي پاياني قرن بيستم تا كنون متعاقب پيدايش رهيافت بازانديشگرايي، وسيع شدن دامنه موضوعات بين المللي و نيز حضور پررنگتر موجوديت هاي غيرغربي، موانع نظريِ ايجاد شده حول علم روابط بينالملل برداشته شده و اكنون اين علم با رهاييِ تدريجي از انحصار غربي، در وضعيت تكثر، نسبي گرايي و امكان ناپذيريِ سيطره يك پارادايم، فرانظريه، نظريه و رهيافت خاص قرار دارد. اكنون اين پرسش مطرح ميشود كه وضعيت كنوني علم روابط بين الملل چه پيامدهايي براي زيرشاخه مطالعات منطقه اي دارد؟ مدعاي اصلي مقاله حاضر اين است كه وضعيت تكثر و نسبيت نظري دانش روابط بين الملل فرصت بسيار مناسبي را در اختيار پژوهشگران غيرغربي براي توليد و ارائه نظريه ها و روايت هاي بومي قرار مي دهد و در نتيجه ميتواند مطالعات منطقه اي را از سيطره رهيافت هاي قوم محور غربي برهاند و سبب شود پژوهشگران تحولات هر منطقه را از چشم انداز همان منطقه و مبتني بر نظريه هاي بومي مطالعه و تحليل كند.