بررسي عوامل شكست نمايندگان ايران در راهيابي به كنفرانس صلح ورساي

كنفرانس صلح ورساي كه پساز پايان جنگ جهاني اول توسط دول پيروز شكل گرفت درصدد بود تا دنياي پساز جنگ را بهگونهاي بسازد كه منادي صلح جهاني باشد. ايدههاي آرمانگرايانهاي كه خصوصا از حمايت ويلسون رئيسجمهور آمريكا برخوردار بودند افكار عمومي جهان را به خود جذب نمود و شرايط مساعدي را در تصورات كشورهايي كه طعم ناخوشايند جنگ را چشيده بودند ايجاد كرد. يكي از اين كشورها كه عليرغم بيطرفي در جنگ متحمل خسارات فراواني شدهبود ايران بود كه اينك قصد داشت تا از اين فرصت استثنايي براي احقاق حق و استقلال واقعياش نهايت استفاده را ببرد. از اينرو نمايندگاني را به پاريس فرستاد. اما در رسيدن به مطامع خود ناكام ماند. اين پژوهش به بررسي علل ناكامي نمايندگان ايراني  براي حضور در كنفرانسصلح ورساي پرداخته و با تحليل عوامل تحميل شده به نمايندگان ايران، اين عوامل را به چهار دسته تقسيم بندي كرده و در نهايت پارادوكس ميان ايده هاي ايده آليستي و رئاليستي موجود در روابط بين الملل در برهه مورد نظر را عامل تسريع كننده اين شكست مي داند.