بررسي تطبيقي موضوع مابعدالطبيعه در ابن سينا و سوآرز

ارسطو در آغاز كتاب چهارم(گاما)، مابعدالطبيعه ، را علم « موجود بماهو موجود» معرفي مي كند و اين علم را «فلسفه اولي » يا «فلسفه نخستين» ناميده است و همچنين در موارد ديگر نام «حكمت» و «الهيات» نيز به اين علم داده است . همان طور كه وي نام هاي مختلفي بر اين علم نهاده است ، موضوعات متعدد و متنوعي نيز براي اين علم قرار داده است . لذا از دير باز شارحان و مفسران ارسطو در تعيين موضوع مابعدالطبيعه دچار مشكل شده اند و هر كدام به طريقي رفتنه اند. با ورود ابن سينا به بحث هاي قرون وسطي تحولات بسيار زيادي در بحث موضوع مابعدالطبيعه اتفاق مي افتد. وي موضوع متافيزيك را موجود بماهو موجود مي داند اما موجود را به نحو عام در نظر مي گيرد كه هم شامل خدا و هم موجودات محسوس مي شود و اين يك تحول در موضوع مابعدالطبيعه محسوب مي شود . سوآرز نيز يك قرون وسطي است كه ابن سينا را درك كرده است و اما موضوعي كه ارائه مي دهد خود را از ابن سينا و ساير اسلافش جدا مي سازد .تفسير او يك تفسير ارسطويي ـ ابن سينايي است كه ناخواسته مودي به تاسيس مابعدالطبيعه نوين مي شود كه با نظام مابعدالطبيعي ارسطويي و ابن سينا متفاوت است . در اين مقاله، مساله اصلي پرداختن به موضوع مابعدالطبيعه تطبيقي بين ابن سينا و سوآرز است به جهت بيان و تبيين وتعين نقاط اشتراك و اختلاف در دو سنت اسلامي و مسيحي در موضوع مابعدالطبيعه را تعيين و تبيين كنيم.