نقش شهرهاي دانش بنيان و نوآور در توسعه شهري و منطقه اي

بيان مسأله: استفاده مداوم از درآمدهاي ناپايدار شهري براي توسعه شهرها، مشكلات عديده‌اي را براي اين جوامع بوجود آورده و ادامه اين روند، شهرها و مناطق را با چالش جدي مواجه كرده است. هدف: هدف بررسي نقش مناطق دانش بنيان در توسعه شهري و منطقه‌اي بر اساس مباني نظري و تجربيات جهاني است. روش:اين مقاله با روش اسنادي و كتابخانه‌اي به مطالعه مباني نظري و سوابق تجربي و پيشينه علمي پرداخته شده است. يافته‌ها: مبحث نوآوري به‌عنوان يكي از اركان اصلي شهرهاي دانش بنيان همواره مطرح مي‌باشد يكي از نتايج مناطق نوآوري شكل گيري شهرهاي دانشي است. از اين رو، شهر منطقه‌ها مركز رشد و مركز دانش هستند. فرآيند نوآوري به اين مسئله مي‌پردازد كه چه چيزي دانش را به ارزش تبديل مي‌كند و از طريق روابط متقابل و پيچيده در يك محيط نهادي ايجاد مي‌شود. به عبارتي ديگر عناصر اصلي اين مجموعه دانشگاه‌ها، صنعت و دولت مي‌باشند چنانچه اين ارتباط به نحو مطلوب برقرار گردد رسيدن به توسعه از طريق شهرها و مناطق دانش بنيان حاصل مي‌گردد. تجربيات جهاني مطرح شده، گوياي اين واقعيت است. نتيجه گيري: پيوند بين افراد خلاق و سرمايه گذاران عمده و حكمروايان شهري و منطقه‌اي، محيط مساعدي براي ظهور مفهوم جديدي در جامعه علمي تحت عنوان شهر دانش بنيان را فراهم آورده است، دو نيروي پيشران در شكل گيري شهرها و مناطق دانشي، ساختار فضايي برنامه ريزي را در سه سطح برنامه ‌ريزي منطقه‌اي، برنامه ‌ريزي شهري و طراحي شهري تغيير داده‌اند. با توجه نقش مهم ارتباط بين برنامه ريزي شهري و منطقه‌اي در يك نظام سلسله مراتبي منسجم، توجه به سيستم نوآوري منطقه‌اي و ارتباط منسجم بين سطوح برنامه ريزي منطقه‌اي، برنامه ريزي شهري و طراحي شهري در راستاي ايجاد و راه اندازي شهرهاي دانش بنيان حائز اهميت است.