تعامل نظري اصول و شاخص هاي طراحي شهري در انطباق با تغيير اقليم و بازتعريف جايگاه آن

بيان مسأله: مقوله تغيير اقليم و پايداري، پس از دهه ۱۹۷۰ ميلادي، تبديل به بزرگترين چالش عصر حاضر شده است. از بين عناصر انسان ساخت موثر در تغييرات اقليمي، شهرها در اولويت اول مي باشند. بااين‌حال مباني نظري در خصوص شهرسازي پايدار بسيار محدود بوده و از طرفي مسئله افزايش سرعت تغييراقليم، اين چالش را به‌عنوان بزرگ‌ترين دغدغه جهان باقي گذاشته است. هدف: لذا هدف اين نوشتار باز تعريف اصول تعاملي طراحي شهري و پديده تغيير اقليم و معرفي شاخص هاي آن در ساختار طراحي مي باشد. روش:پژوهش حاضر تحقيقي بنيادي است كه در آن از رويكرد تفسيرگرايي كمك گرفته ‌شده است. تكنيك هاي به‌كار رفته در اين رويكرد، تحليل محتواي كيفي با استفاده از روش دلفي در دو مرحله توسط پرسشنامه هاي نيمه ساختاري و بسته از جمعبندي نظرات 25 متخصص و ارزيابي كمي با استفاده از تحليل شبكه اي مي باشد. يافته‌ها: دستاورد پژوهش حاضر باز تعريف اصول طراحي شهري در عناصر شهري (ساختمان ها/ فضاهاي باز طبيعي، فضاهاي باز عمومي، خيابان ها و معابر به عنوان فضاي شهري/ فضاي تبادل و حمل و نقل)، معرفي شاخص ها و سنجه هاي طراحي براي هر اصل شامل آسايش اقليمي، كاهش آلودگي، هماهنگي بستر و زمينه، استفاده از انرژي تجديدپذير و حفظ محيط زيست مي باشد. نتيجه گيري: اين مقاله بحث مي نمايد كه تغيير اقليم و طراحي شهري داراي تعامل دو جانبه مي باشد و جهت كنترل تغيير اقليم مي بايست در طراحي شهرها به شاخص هاي آن توجه نمود.