هويّت رئاليسم و مشروطيّت ايران بر پايۀ سروده‎هاي فرّخي يزدي و عارف قزويني

رئاليسم، مكتبي ادبي‎، تاثير‎گذار، عيني و بيروني است كه در اواسط قرن نوزدهم در فرانسه ظهور كرد و به سرعت گسترش‎يافت و شاعران،  نويسندگان و هنرمندان را به سوي خود كشاند. در ايران نيز همگام با حركت مشروطه‎خواهان، در عرصۀ هويّتي نيز دگرگوني‎هايي در عناصر هويّت‎بخشي ايراني به‎وجود‎آمد و شاعران و نويسندگان به هويّت ملّي و انحطاط و عقب‎ماندگي كشور توجّه نشان‎دادند. فرّخي‎ يزدي و عارف‎ قزويني شاعران انقلابي اين عصر، با گرايش شديد به آزادي‎خواهي و حمايت از كارگران و كشاورزان، به اوضاع كشور توجّه نشان‎دادند. مقالۀ حاضر در‎صدد ‎است با بهره‎گيري از روش تحليل محتوا، (توصيفي تحليلي) ميزان توجّه به مولّفه‎هاي هويّتي رئاليسم انقلابي در اشعار دو شاعر رئاليست  عصر مشروطه را مورد تحليل و تبيين قرار‎دهد. بدين منظور، مولّفه‎هاي هويّتي رئاليسم در شعر آنان مورد بررسي و ارزيابي قرار‎ گرفته‎‎است. يافته‎هاي اين بررسي نشان مي‎دهد شاعران رئاليست عصر مشروطه توجّه ويژه‎اي به شاخصه‎ها و عناصر هويّتي رئاليسم انقلابي داشته‎اند و با بهره‎گيري از جلوه‎هاي گوناگون ادب پايداري آييني(اسلامي) و ملّي، مخاطبان خود را به مبارزه و پايداري ترغيب و تشويق مي‎‎نمايند.