عنوان مقاله :
مقايسه ميزان آنزيم لاكتات دهيدروژناز (LDH) در بزاق بيماران مبتلا به پريودنتيت مزمن قبل و بعد از درمان پريودنتال
پديد آورندگان :
بني هاشم راد ، علي دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده دندانپزشكي - مركز تحقيقات دندانپزشكي , غلامي ، مهدي دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده دندانپزشكي - گروه جراحي دهان , ثقفي خادم ، شادي دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده دندانپزشكي - مركز تحقيقات بيماري‌هاي دهان , هاشمي ، اسحاق دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي , شاهرخي ، نرگس - - , جوان رشيد ، عبد الله دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده دندانپزشكي , لبافچي ، علي دانشگاه علوم پزشكي مشهد - كميته تحقيقات دانشجويي
كليدواژه :
پريودنتيت مزمن , لاكتات دهيدروژناز , بزاق
چكيده فارسي :
مقدمه:بيماري پريودنتال يك بيماري التهابي بافت‌هاي حمايت‌كننده دندان است كه توسط ميكروارگانيسم‌هاي خاص ايجاد شده و منجر به تخريب پيش‌رونده ليگامان پريودنتال PDL(Periodontal Ligament) و استخوان آلوئول همراه با تشكيل پاكت يا تحليل لثه و يا هر دو مي‌شود. امروزه از بزاق به عنوان يك مايع تشخيصي در پزشكي و دندانپزشكي استفاده شده و فرآورده‌هاي آن (همچون آنزيم‌ها، ايمنوگلوبين‌ها، هورمون‌ها و فرآورده‌هاي باكتريايي) مي‌تواند نشان‌دهنده بيماري‌هاي پريودنتال باشد. در اين ارتباط، مطالعه حاضر با هدف اندازه‌گيري آنزيم LDH(Lactic Dehydrogenase) در بزاق بيماران مبتلا به پريودنتيت مزمن مراجعه‌كننده به بخش بيماري‌هاي لثه دانشكده دندانپزشكي مشهد پيش از درمان و مقايسه آن با مقادير پس از درمان انجام شد. مواد و روش‌ها:اين مطالعه در ارتباط با بيماران مراجعه‌كننده به بخش پريودانتيكس دانشكده دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي مشهد در سال 1394 انجام شد. پژوهش حاضر يك مطالعه مداخله‌اي به صورت مبتني بر هدف مي‌باشد. پس از ارائه فراخوان، نمونه‌گيري از 30 بيمار صورت گرفت. ميزان Attachment lossبه صورت پاكت با عمق 64ميلي‌متر به عنوان معيار ورود به پژوهش در نظر گرفته شد و حتي‌المقدور از نظر كنترل پلاك يكسان انتخاب گرديد. نمونه‌هاي بزاق بيماران مبتلا به پريودنتيت متوسط قبل از درمان فاز يك (Scaling Root Planningو آموزش بهداشت) و چهار هفته پس از درمان تهيه شد. حدود 3 ميلي‌متر از بزاق كامل تحريك‌نشده به كمك Spittingmethodاز هر نفر جمع‌آوري گرديد و بلافاصله داخل ميكروتيوبي با دماي 20 درجه قرار گرفت و به آزمايشگاهي با دماي 80 درجه انتقال يافت. پيش از شروع كار، دماي تمام نمونه‌ها به دماي اتاق رسيد و نمونه‌ها به مدت 5 دقيقه با سرعت 3000 دور در دقيقه سانتريفيوژ شدند. از مايع شفاف رويي جهت آناليز ميزان LDHاستفاده گرديد. داده‌هاي به دست آمده با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSSو آزمون tتحليل شدند. يافته‌ها:يافته‌ها نشان دادند كه ميانگين سطح LDHبيماران قبل از درمان 57.8±1484 و ميانگين آن پس از درمان 25.4±1112 ميكروگرم بر ليتر بوده است. سطح LDHبزاق بيماران قبل و بعد از درمان تفاوت معناداري با يكديگر داشت (0.01=P). نتيجه‌گيري:نتايج نشان دادندكه سطح آنزيم LDHبه طورقابل ملاحظه‌اي دربزاق بيماران پريودنتال قبل از درمان نسبت به پس از درمان بالاتربودكه اين خود ناشي ازفرايندهاي پاتولوژيكي مي‌باشد كه دربافت پريودنتال اتفاق افتاده ومنجربه آزادسازي اين آنزيم‌هاي درون سلولي شده است.
