ارزيابي جوامع گياهي با استفاده از شاخص‌هاي جديد تنوع تاكسونوميكي (مطالعه موردي: مراتع اطراف استان تهران)

در اغلب مطالعات بوم شناسي جوامع، بررسي تنوع زيستي در سطح گونه ها و به صورت انفرادي درنظر گرفته شده است و به وابستگي گونه ها به سطوح بالاتر درخت تكاملي كم تر توجه شده است. شاخص هاي جديد تنوع و تمايز تاكسونوميكي با ملاحظه پراكندگي روابط بين گونه ها در سطوح مختلف خويشاوندي نسبت به ساير شاخص هاي مرسوم تنوع زيستي اطلاعات بيش تري را در سطوح بالاتر از گونه در اختيار بوم شناسان قرار مي دهد. در اين مطالعه با استفاده از اين شاخص ها به بررسي تنوع و تمايز ساختار تاكسونوميكي گونه هاي گياهي شش سايت مرتعي واقع در اطراف استان تهران در شش سطح تاكسونوميكي پرداخته شد. نتايج نشان داد كه سايت ساوه (8/67=∆ و 3/71=*∆) و سايت سلفچگان (4/61=∆ و 4/64=*∆) به ترتيب بيش ترين و كم ترين ميزان شاخص هاي تمايز و تنوع تاكسونوميكي را به خود اختصاص دادند كه نشان دهنده وجود طول مسير زياد بين گونه ها در طول درخت فيلوژني سايت ساوه است. شاخص ميانگين تمايز تاكسونوميكي در سلفچگان نشان مي دهد خانواده ها و راسته هاي كم تري به ازاي كل گونه ها وجود دارد (2/65 = amp;Delta;+). با توجه به نتايج به دست آمده مي توان بيان كرد كه سايت هاي سلفچگان، البرز و دماوند نسبت به سايت هاي ساوه، فيروزكوه و سمنان از گونه زايي نسبي بيش تري برخوردارند و داراي ساختار تكاملي ناهمگني هستند. به عبارت ديگر در اين سايت ها بخش بزرگي از گونه ها به طور نامتعادل در تعداد كمي از خانواده ها تجمع پيدا كرده اند. به طور كلي شاخص هاي تنوع تاكسونوميكي در كنار ساير شاخص هاي تنوع گونه اي مي تواند جهت ارزيابي كامل تر و جامع تري از تنوع زيستي و فرايندهاي موجود در اكوسيستم ها به ويژه آناليز تنوع گونه اي جوامع مرتعي به كار رود.