مدلسازيِ فضايي - زمانيِ آلبدو در گستره‌يِ ايران زمين

اين تحقيق با هدف مدلسازي تغييرات زماني مكاني آلبدو با استفاده از اثر همزمان چند مولفه از جمله: رطوبت لايه سطحي خاك (Wetness)، ابرناكي(Cloudiness)، توپوگرافي و تراكم پوشش گياهي(NDVI) با استفاده از مدل MEERA2 با قدرت تفكيك 50 در 50 كيلومتر طي سال هاي 2000 تا 2010 در گستره ي ايران مورد بررسي قرار گرفت. نتايج حاصل از تحليل فضايي مقادير آلبدو در گستره ايران نشان داد كه بيشترين مقدار در طول جغرافيايي 44 تا 45 درجه شرقي به ميزان 2/8 تا 3/3 و كمترين مقدار بازتابش نيز بين 52 تا 53 درجه طول شرقي يعني دامنه هاي شرقي رشته كوه هاي زاگرس به ميزان 1 تا 1/5 واحد به ثبت رسيده است. از نظر رتبه استاني نيز بيشترين بازتابش به ميزان 0/25واحد مربوط به استان ايلام مي باشد و سپس استان فارس به مقدار 0/24 واحد در رتبه بعدي قرار گرفته است. كمترين ميزان آلبدو نيز به استان هاي گيلان و سپس مازندارن با مقادير 0/17 و 0/19 واحد اختصاص دارد. همچنين نتايج حاصل از تحليل زماني در مقياس فصلي نشان داد كه بيشترين مقدار آلبدو در پهنه ايران در فصل زمستان به مقدار 0/26 واحد و حداقل مقدار بازتابش در فصل بهار با 0/23 واحد به ثبت رسيده است. در مجموع با توجه به عوامل مورد استفاده، مي توان گفت كه مناطق غرب و مركز كشور داراي بيشترين؛ و مناطق شمال و شمالغرب كشور داراي كمترين آلبدو هستند.