تحليل سنجش پايداري سكونتگاههاي روستايي دهستان هق شهرستان اشنويه

توسعه پايدار علاوه بر حفاظت از منابع آب و خاك، برداشتي نو از توسعه و رشد اقتصادي است، رشدي كه بدون برهم زدن تعادل زيست محيطي، عدالت و امكانات زندگي را براي جامعه فراهم مي آورد. هدف از اين ﺗﺤﻘﻴﻖ، ﺷﻨﺎﺳــﺎﻳﻰ ﻣﺆﻟﻔﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﺗﻮﺳــﻌﻪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ از ديدگاه روستائيان و بررسي ميزان برخورداري روستاهاي دهستان هق مي باشد. شاخصهاي برخورداري شامل: شاخصهاي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، زيربنايي، زﻳﺴﺖﻣﺤﻴﻄـﻲ و بهداشتيدرماني از سالنامه آماري فرهنگ آبادي ها استخراج شد. پس از تهيه بانك اطلاعاتي، ماتريسي از داده ها با 18 رديف (روستاها) و 81 ستون (متغيرها) تنظيم شد. با استفاده از تكنيك آماري تحليل مولفه هاي مبنا(PCA) سطح برخورداري روستاهاي مذكور و تغييرات آن طي سالهاي 1395-1385 ارزيابي شد. بر اساس حجم جامعه(235=N) در جدول مورگان و با استفاده از نمونه گيري خوشه اي هدفمند، 142 پرسشنامه ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻣﻨﺪ و محقق اصلاح شده بين افراد گروه سني مردان30 تا 64 ساله سه روستاي صوفيان، هق و بيمضرته توزيع شد. ﺭﻭﺍﻳﻲ ﻣﺤﺘﻮﺍﻳﻲ آن بر اساس ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺍﺻﻼح گرديد. ﺿﺮﻳﺐ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭسنجي نيز ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺁﻟﻔﺎﻱ ﻛﺮﻭﻧﺒﺎﺥ 0.87 ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪ. نتايج حاصل از تحقيق نشان داد كه 44 روستاي واقع در طبقه نسبتاً كم برخوردار و كم برخوردار طي دهه 1395-1385 هيچ ارتقايي پيدا نكرده اند. چالش هاي محيطي و اكولوژي(22.2 درصد) و چالش هاي اجتماعي(44.4 درصد) به ترتيب كمترين و بيشترين نقش را در فرآيند دستيابي به پايداري توسعه روستايي سطح دهستان هق دارند.