مقايسه ي اثر دو شيوه ريكاوري فعال و غير فعال پس از يك فعاليت HIIT بر پاسخ CRP، IL6 و كورتيزول

فاقد عنوان لاتين

استرس و پاسخ هاي ايمني ناشي از افزايش شدت و مدت زمان فعاليت هاي ورزشي فرد را مستعد بيماري هاي عروقي مي كند. هدف از پژوهش حاضر بررسي مقايسه دو شيوه ي ريكاوري فعال و غير فعال پس از يك جلسه فعاليت دورهاي با شدت زياد بر پاسخ پروتئين واكنشي CRP) C)، كورتيزول و اينترلوكين 6 (IL6) مي باشد. روش پژوهش: نمونه آماري پژوهش شامل 20 نفر فوتباليست با ميانگين سني 5/0 ± 18/9سال، وزن 1/7 ± 70/1 كيلوگرم، قد 2/2 ± 176 سانتي‌متر، شاخص توده بدني 1 ± 22/4 كيلوگرم بر متر مربع و حداكثر اكسيژن مصرفي 2/5 ± 51/3 ميلي‌ليتر به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن كه به‌صورت تصادفي از ميان بازيكنان تيم فوتبال استقلال نوين در جنوب شهرتهران انتخاب شدند. آزمودني ها در دو گروه با دو آزمون، ريكاوري فعال و ريكاوري غير فعال شركت داده شدند. در هر دو گروه قبل از فعاليت و بلافاصله پس از ريكاوري، نمونه خوني گرفته شد. سپس ميزان فاكتورهاي كورتيزول، اينترلوكين6 و CRP با استفاده از تكنيك الايزا مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: بين ريكاوري فعال و غير فعال پس از فعاليت HIIT بر پاسخ CRP و IL6 تفاوت معناداري وجود نداشت.در حالي كه بين ريكاوري فعال و غير فعال پس از فعاليت HIIT بر پاسخ به كورتيزول اختلاف معناداري وجود داشت ( 0/05≥P) نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد، بازيافت فعال پس از فعاليت HIIT ميتواند بر پاسخ كورتيزول تاثير گذار باشد.از اين رو ريكاوري فعال نسبت به ريكاوري غيرفعال موثرتر خواهد بود.

فاقد چكيده لاتين