بررسي «كيچ » از منظر زيبايي ‌شناسي و تأثير اين پديده بر حس تعلق به مكان با معرفي نمونه موردي در معماري معاصر ايران (هتل بزرگ داريوش)

رسيدن به تعريفي جامع از پديده «كيچ» با توجه به زمانمند بودن اين پديده و گستردگي حوزه هاي مرتبط با آن (پديده اي كه گاهي بسيار خطرناك ناميده شده و پاره اي اوقات از نتايج مثبت اين پديده سخن به ميان آمده است، گاهي آن را با سليقه بد و فرهنگ توده مرتبط دانسته و گاه آن را در ارتباط با فرهنگ توده در جهت دستيابي به هويت از دست رفته آدمي در دنياي كنوني تصوير مي نمايند) دشوار مي باشد، ولي قدر مسلم، پيامدهاي منفي «كيچ» را مي توان يكي از عوامل آشفتگي بصري معماري اكنون برشمرد. در اين پژوهش تلاش گرديده تا از طريق بررسي اسناد و منابع كتابخانه اي، با روش توصيفي تحليلي، علاوه بر بررسي اين پديده از منظر زيبايي شناسي، با هدف دستيابي به شاخص هايي براي تشخيص «معماري كيچ» در بستر معماري معاصر ايران، هتل داريوش كيش به عنوان «معماري كيچ» معرفي شود. همچنين منتج از آراء برخي محققان حوزه پديدارشناسي، از دست رفتن حس تعلق به مكان نيز به عنوان يكي از عارضه هاي «معماري كيچ»، تدوين و تدقيق مي گردد.