نظميه و سياست‌هاي تجددگرايي پهلوي اول

با ظهور رضاشاه در عرصه سياسي ايران گفتمان جديدي در جامعه ايران شكل گرفت. اين گفتمان كه برآمده از افكار و انديشه هاي قشرنوگراي روشنفكر ايران آن روز بود، سبب شد اصلاحات و رفورم‌هاي نوظهور كه رضاشاه خود را مجري آن مي‌دانست، با كم توجهي نسبت به ويژگي‌هاي جامعه‌شناسي فرهنگي واجتماعي ايران انجام پذيرد. اين اصلاحات علاوه بر وجود انديشمندان و متفكران روشنفكر به‌ عنوان ايدئولوگ و پشتيبان برنامه هاي نوسازي پهلوي اول، براي اجرايي شدن نياز به نيروي نظامي پيدا كرد تا به‌ عنوان بازوي اجرايي و با قوه قهريه، اين اقدامات را پشتيباني كند. رضاشاه كه عمده اتكايش به نيروهاي نظامي بود، اقدامات نظامي مورد نياز را به  سازمان نظميه محول كرد. اين پژوهش كه به شيوه تحليلي- تاريخي و با تكيه ‌براسناد آرشيوي و منابع كتابخانه‌اي تنظيم يافته، به دنبال پاسخگويي به اين پرسش است كه نظميه چه نقشي در سياستهاي تجددگرايي دوره پهلوي اول داشت؟يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد برخي از اقدامات تجددگرايانه رضاشاه و برنامه‌هاي اصلاحي او با توجه به اينكه با اتكاء به نيروهاي نظامي و از جمله نظميه پيگيري مي‌شد و با فرهنگ عمومي و اعتقادي مردم همخواني نداشت، در جامعه بازتاب منفي پيدا كرده با مقاومت‌هاي مردمي روبرو شد. با فروپاشي و سقوط سلطنت رضاشاه جدا از برخي اقدامات مفيد و ارزنده بسياري ديگر از سياستهاي نوگرايانه محكوم به زوال گرديد و به بوته فراموشي سپرده شد.

this article has no abstract