قاعده استثنا و پارادوكس مشروعيت شورش در دولت هخامنشي

دولت هخامنشيان سرآغاز شكل‌گيري عقلانيت حكمراني است به نحوي كه منشور كوروش و سنگ نوشته هاي به جاي مانده از آن دوران به خوبي اصول و مباني حكومت‌مندي ايرانيان را متبلور ساخته است. برخلاف رويكردهاي يوناني محور اين مقاله هخامنشيان را سرآغاز ايده انساني و عقلاني حكومت‌مندي مي‌داند زيرا در اين منطقه است كه مفاهيم، رواداري، مصلحت عمومي، اقتدارعالي، عدالت، تكنيك‌هاي حكومت به شيوه كاربردي ايجاد مي‌شود. پرسش پژوهش همان نقطه ضعف حكومت‌مندي هخامنشيان مي‌باشد. ايرانيان كارآمدترين و قدرتمندترين سلسله جهان را ايجاد كردند داراي متعادل‌ترين شبكه‌ها و تكنولوژي‌هاي قدرت بودند اما در مورد شيوه هاي مشاركت مردم در سياست، نقش و جايگاه مردم در امر عمومي و امكان شورش و اصلاحات از سوي شهروندان ديدگاه بسيار بسته‌اي داشتند و اصلا اعتقادي به اين فرايند نبود. هخامنشيان و همه سلسله‌هاي كارآمد و قدرتمند ايراني با آنكه در اغلب وجوه سياست پيشتاز بودند اما در مورد نقش مردم در سياست گزاره هايي دارند كه منجر به بن بست در نظام سياسي و حاشيه راني يكي از اصلي ترين منابع قدرت مي‌گردد. اين پژوهش با چنين پيش فرض‌هايي بر اساس تئوري استثنا و حاكميت اصيل قلمروي سياست سعي مي‌كند با نگرشي انتقادي كتيبه بيستون را مورد واكاوي قرار دهد.

this article has no abstract