عوامل موثر در تعاملات فرهنگي و تمدني مسلمانان و مسيحيان در اندلس(عصر اموي)

پس از شكل‌گيري حكومت اسلامي توسط پيامبر در يثرب، مدنيت اسلامي نيز پايه‌گذاري نمادين شد. درپي گسترش اسلام در جزيره‌العرب، بين‌النهرين، ايران، روم، مصر، ماوراء‌النهر، شمال آفريقا و سرانجام جنوب اروپا، تمدن نوپاي اسلامي وارد مرحله جديدي گرديد. لذا تلاش بيشتر براي تعاملات فرهنگي و نيز شكوفايي، توسعه و انتقال تمدن اسلامي احساس شد. اسپانياي اسلامي قبل از ورود مسلمانان به لحاظ فرهنگي و تمدني وضعيت مناسبي نداشت، با استقرار حكومت امويان(138-422ق)، حاكمان اموي با تدبير، تسامح و عقلانيت مدني در صدد شكوفايي تمدن اسلامي در اين خطه برآمدند. آنچه در اين نوشتار با تكيه بر روش تاريخي برآن تاكيد مي‌شود اين است كه؛ چه عواملي در تعاملات فرهنگي و تمدني اسلام و مسيحيت در اندلس عصر امويان تاثير داشته است؟ يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه راز موفقيت امويان اندلس، تكيه برآموزه‌هاي ديني، حاكميت مبتني بر عقلانيت، تلاش دانشمندان و تسامح و تساهل حاكمان بوده، كه رشد و شكوفايي تمدن اسلامي را در پي داشته و به ثبات آن در اين منطقه ياري رسانده است.

this article has no abstract