مطالعه مبحث مشروعيت حكومتهاي ايران باستان براساس كتيبه ها: مطالعه موردي امپراتوري هخامنشي

مبحث مشروعيت و مقبوليت واژه اي مدرن و جديد است. با وجود آنكه از اين واژه استفاده نمي شده است اما اهميتي ويژه براي پادشاهان داشته است. ميتوان واژه گاني همچون مقبوليت و شايستگي را به عنوان بهترين موارد جايگزين براي دوران باستان براي مشروعيت معرفي كرد. هخامنشيان كه يكي از بزرگترين امپراتوري هاي جهان باستان را تشكيل داده بودند بر مردمي حكمراني مي كرده اند كه داراي فرهنگ و تمدني ديرينه بودند و سابقه آنان در زمامداري بسيار بيشتر از هخامنشيان بوده است. اين واقعيت كه هخامنشيان چگونه توانستند ملل متمدن تحت انقياد خود را راضي نمايند از آنان اطاعت نمايند و اينكه از بين خود شاهزادگان هخامنشي چه كسي بايد به حكومت برسد موضوع مهمي بوده است كه در پژوهشهاي گذشته چندان مورد توجه نبوده است اما در اين پژوهش موضوع جستجو قرار گرفت. براساس مطالعه كتيبه هاي شاهان هخامنشي مشخص شد مجموعه اي پيچيده از عوامل در اين مهم نقش داشته اند از جمله تاييد الهي، تبار، خصايص مثبت اخلاقي، هوش و سياست، جنگاور پيروز بودن و دوري از دروغ از جمله مهمترين اين موارد بوده اند كه موجب شد پس از فتح نظامي مناطق مردم به مرور آنان را به عنوان پادشاهان خود بپذيرند و از فرامين آنان نه صرفا به خاطر نيروي نظامي آنان اطاعت نمايند.

this article has no abstract