ارتباط تاب‌آوري با كيفيت زندگي حرفه‌اي در پرستاران بخش‌هاي ويژه

زمينه و هدف: مواجه مكرر پرستاران با شرايط دردناك و رنج آور بيماران در بخش هاي ويژه مي تواند منجر به كاهش كيفيت زندگي حرفه اي در آنان گردد كه خود مي تواند زمينه ساز آسيب هاي رواني، همچون افت كيفيت مراقبت و برآيندهاي مراقبت از بيماران شود. با توجه به اهميت تاب آوري در تحمل شرايط دشوار، پژوهش حاضر با هدف تعيين تاب آوري و ارتباط آن با كيفيت زندگي حرفه اي در پرستاران بخش هاي ويژه انجام شده است. روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي همبستگي است كه در آن 200 نفر از پرستاران شاغل در بخش هاي ويژه بيمارستان هاي آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي بيرجند در استان خراسان جنوبي به روش سرشماري در سال 1397 وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه تاب آوري Connor و Davidson و پرسشنامه كيفيت زندگي حرفه اي Stamm استفاده شد. تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي شامل (تي تست، آناليز واريانس و كروسكال واليس) در SPSS نسخه 16 انجام گرفت.يافته ها: ميانگين نمره كل تاب آوري 20.39± 60.31 بود. ميانگين نمره سه بعد كيفيت زندگي حرفه اي، خستگي از شفقت 9.13±34.54، فرسودگي شغلي 5.70± 24.06 و استرس آسيب زاي ثانويه 7.86± 26.49 بود. همچنين بين تاب آوري و خستگي از شفقت ارتباط معكوس و معني داري مشاهده شد (0.44 =r، 0.001=P). نتيجه گيري كلي: با توجه به سطح متوسط ابعاد كيفيت زندگي حرفه اي، توجه بيشتر به عوامل مؤثر بر كيفيت زندگي حرفه اي ضروري است. همچنين نظر به ارتباط معني دار بين تاب آوري و خستگي از شفقت كيفيت زندگي حرفه اي آموزش راهكارهاي تقويت تاب آوري در برنامه آموزشي پرستاران و دانشجويان پرستاري توصيه مي شود.