استفاده توأم از Omp31 نوتركيب و DNA-واكسن pVAX-omp31 جهت محافظت ايمونولوژيك عليه بروسلا ملي تنسيس در مدل تجربي موش BALB/c

زمينه و اهداف: بروسلوزيس يك بيماري مشترك بين انسان و حيوان مي باشد و ارزيابي آنتي ژن هاي مختلف آن ازنظر پاسخ هاي ايمونولوژيكي و بررسي استراتژي هاي مختلف ايمن سازي در طراحي واكسن هاي مؤثر نقشي اساسي دارند. در اين تحقيق هدف ما ارزيابي ايمونولوژيكي وكتور يوكاريوتي pVAX1 حامل ژن پروتئين غشاي خارجي 31 كيلو دالتوني (Omp31) بروسلا ملي تنسيس بود. مواد و روش كار: در اين مطالعه كه در سال 1392 به انجام رسيد توالي ژن omp31 بروسلا ملي تنسيس در پلاسميد pVAX1 بين جايگاه هاي BamHI و XhoI كلون شد. از اين پلاسميد براي ايمن سازي موش هاي ماده 68 هفته اي BALB/c (تهيه شده از بخش حيوانات ازمايشگاهي انستيتو پاستور ايران )به صورت تزريق داخل ماهيچه اي 100 ميكروگرم استفاده شد. تزريق يادآور به دو شكل پلاسميدي يا پروتئيني در گروه هاي جداگانه انجام گرفت. پس از ايمن سازي سنجش سطح IFN gamma;، IL4 و IL12، ايمونوگلوبولين G تام سرمي و IgG1 و IgG2a نسبت به پروتئين نوتركيب Omp31 انجام شد. درنهايت پاسخ ايمني حفاظت كننده به دنبال مواجه سازي با بروسلا ملي تنسيس 16M مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: DNAواكسن حامل omp31 به همراه يادآور پروتئيني Omp31، ميزان بيشتري از IFN gamma;، IL12 و IgG2a را نسبت به گروه هاي دريافت كننده DNAواكسن يا پروتئين نوتركيب تنها تحريك كرده بود. نتايج چالش با سويه بيماري زا نيز حاكي ايمني حفاظت بخش بيشتر در گروه دريافت كننده DNAواكسن و پروتئين بود. نتيجه گيري: بررسي سطح سايتوكين ها حاكي از مقدار بالاتر IFN gamma;، IL12 در موش هايي بود كه با رژيم DNAواكسن و پروتئين نوتركيب ايمن شده بودند. ميزان بالاتر IgG2a سرمي در گروه يادشده به موازات پاسخ سايتوكيني نشانگر شكل گيري ايمني سلولي در گروه ذكرشده است كه پاسخ ايمني حفاظت بخش در مقابل سويه بيماري زاي آن را تأييد مي نمايد.