شناسايي انتروكوكوس فكاليس و انتروكوكوس فاسيوم در نمونه هاي باليني بيمارستان هاي تهران با روش هاي فنوتيپي وژنوتيپي و بررسي الگو حساسيت آنتي بيوتيكي آنها در سال 1394

مقدمه: اپيدميولوژي عفونت انتروكوكي توجه زيادي را به خود جلب كرده است. همچنين تشخيص دقيق سويه هاي بيماري زا، در روند كنترل مقاومت ميكروارگانيسم ها به آنتي بيوتيك ها ميتواند مؤثر باشد.اين مطالعه با هدف استفاده از روش هاي فنوتيپي و ژنوتيپي براي تشخيص گونه هاي انتروكوكوس هاي ايزوله شده از بيماران بيمارستان هاي شهر تهران و بررسي الگوي مقاومت آنتي بيوتيكي آنها انجام گرفت. روش كار: اين مطالعه برروي 400 نمونه باليني از بيمارستان هاي شهر تهران در طي سال هاي 94-1393 انجام شد. براي شناسايي انتروكوك از كشت هاي اختصاصي و تست هاي بيوشيميايي براي شناسايي گونه هاي انتروكوكوس فكاليس و انتروكوكوس فاسيوم استفاده شد. روش PCR به منظور شناسايي گونه هاي انتروكوك به كار گرفته شد. حساسيت آنتي بيوتيكي با روش ديسك ديفيوژن كربي-بائر و معيار CLSI و اندازه گيري MIC وانكومايسين به روش براث دلوشن انجام پذيرفت. يافته ها: از 400 نمونه جمع آوري شده، 278 نمونه انتروكوك تشخيص داده شد. بر اساس روش هاي فنوتيپي، 70/86% سويه ها انتروكوكوس فكاليس و %15/46 انتروكوكوس فاسيومو 13/68% ساير گونه هاي انتروكوك بود.با استفاده از روشPCR، 72/3% انتروكوكوس فكاليس 10/43% انتروكوكوس فاسيومو 17/27% ساير گونه هاي انتروكوك تشخيص داده شد.نتايج آنتي بيوگرام بيشترين مقاومت را به كوئين پريستين- دالفوپريستين 83/34 % و كمترين مقاومت را به لينزولايد 1/41% نشان داد. همچنين مقاوم به وانكومايسين در 9 مورد 5/95% با MIC≥512μg/ml مشاهده گرديد. نتيجه گيري: تشخيص سريع ميتواند به منظور جلوگيري از شيوع گسترده انتروكوكوس ها مفيد باشد. همچنين با توجه به فراواني سويه انتروكوك مقاوم به وانكومايسين، ضرورت كاربرد اقدامات پيشگيرانه نشان داده شد. با توجه به الگوهاي مقاومت، به منظور تجويز مناسب آنتي بيوتيك، انجام آزمون آنتي بيوگرام براي هر بيمار قبل از درمان پيشنهاد ميگردد.