تاثير بيهوشي با پروپوفول بر زنده ماني فلپ پوستي در موش صحرايي‎؛ مقايسه با كتامين

مقدمه: در اين مطالعه تاثير خواص ويژه غير بيهوشي پروپوفول در بهبود زنده ماني فلپ هاي پوستي ارزيابي شده است. روش كار: تعداد 32 سر موش صحرايي ماده بالغ به طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. در گروه 1 بيهوشي با كتامين (40 mg/kg) و در گروه 2 بيهوشي با پروپوفول (100 mg/kg)به صورت داخل پريتونيومي (IP) انجام شد. پوست پشت رت در ابعاد 8 ×5/2 ×8 سانتيمتر تمام ضخامت در سه ضلع برداشته و پايه فلپ حفظ شد. فلپ بلافاصله در محل اوليه بازگردانده شده و با نخ نايلون 0/5 و الگوي ساده تكي بخيه شد. وضعيت ظاهري ترميم روزانه بررسي شده و با اندازه گيري ابعاد ناحيه نكروزشده و سالم، ميزان زنده ماني فلپ پس از عكس برداري محاسبه گرديد. ارزيابي نمونه هاي هيستوپاتولوژيكاز سه نقطه بالا، وسط و پايين فلپ توسط پاتولوژيست نا آگاه از گروه نمونه ها در زمان هاي 1، 4، 7 و 21 روز صورت گرفت. ارزيابي ميزان اينترلوكين هاي 1 و 6 در نمونه هاي خون قبل از ايجاد فلپ و در زمان هاي دوازده، بيست و چهار، و صدوشصت و هشت ساعت متعاقب ايجاد آن صورت گرفت. يافته ها: درصد زنده ماني فلپ در روز 21 و ميزان اينترلوكين 6 در روز صفر، ساعت 12 و روز 1 در گروه پرپوفول به طور معني داري بيشتر از گروه كتامين بود و فعاليت اينترلوكين 1 تفاوت معني داري نداشت. در گروه پرپوفول نشانه هاي ترميم بيشتر از گروه كتامين مشاهده شد. نتيجه گيري: به نظر مي رسد پروپوفول نقش موثرتري در زنده ماني فلپ پوستي نسبت به كتامين دارد .اما تاييد قطعي آن نياز به مطالعات دقيق تر و كامل تر دارد.