اثر حفاظتي تمرين هوازي بر اختلالات شناختي و عملكرد حركتي موش هاي صحرايي نر به دنبال ايسكمي مغزي

مقدمه: اگر خون رساني به قسمتي از مغز دچار اختلال شده و متوقف شود، اين قسمت از مغز ديگر نمي تواند عملكرد طبيعي خود را داشته باشد. اين وضعيت را اصطلاحاً سكته مغزي مي نامند. هدف از اجراي اين پژوهش، بررسي اثر حفاظتي چهار هفته تمرين هوازي بر اختلالات شناختي و عملكرد حركتي موش هاي صحرايي نر به دنبال ايسكمي مغزي بود. روش كار: در اين پژوهش تعداد 27 سر موش صحرايي نر بالغ نژاد ويستار (وزن 260-230 گرم) خريداري و به طور تصادفي به سه گروه: شم، ايسكمي و تمرين + ايسكمي تقسيم شدند. رت هاي گروه تمرين 5 روز در هفته و به مدت 4 هفته روي نوار گردان دويدند. ايسكمي توسط انسداد هر دو شريان كاروتيد مشترك به مدت 20 دقيقه ايجاد شد. از آزمون حافظه احترازي غيرفعال براي بررسي ميزان اختلال در حافظه و از آزمون سطح شيب دار جهت ارزيابي عملكرد حركتي استفاده شد. از روش هاي آماري كولموگروف اسميرنف، تحليل واريانس يك طرفه و تعقيبي شفه در سطح معناداري (P 0/05) براي تحليل داده ها استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد تمرين ورزشي به طور معناداري ميزان اختلال ناشي از ايسكمي در حافظه كوتاه مدت در آزمون حافظه احترازي غيرفعال (0/001 =p) را كاهش مي دهد، اما عملكرد حركتي موش هاي صحرايي مبتلابه ايسكمي در آزمون سطح شيب دار به دنبال تمرين هوازي تغيير معناداري نداشت (0/137=p). نتيجه گيري: به طوركلي، چهار هفته تمرين هوازي منجر به بهبود اختلالات شناختي در موش هاي صحرايي نر به دنبال ايسكمي مغزي مي شود.