اثر كوركومين بر آستروگليوزيس و بهبود رفتار حركتي در مرحلۀ حاد آسيب طناب نخاعي در يك مدل كانتيوژن موش صحرايي

مقدمه: هر آسيب طناب نخاعي تروماتيك (SCI) ممكن است باعث طيفي از علايم درد تا از دست رفتن كامل عملكردهاي حسي و حركتي ناحيۀ پايين ضايعه گردد. با وجود پيشرفت هاي بسيار در روش هاي جراحي، درمان آسيب طناب نخاعي به عنوان يك موضوع پيچيده باقي مانده است. كاهش فرايندهاي التهابي اوليه با ايجاد بستر به عنوان يك درمان جديد امكان پذير پيشنهاد شده است. هدف از اين مطالعه بررسي اثر كوركومين بر بهبود رفتار حركتي در مدل كانتيوژن موش صحرايي در مرحلۀ حاد بود. مواد و روش ها: در اين مطالعۀ in vivo ، موش هاي صحرايي آزمون به صورت تصادفي در گروه هاي لامينكتومي، شم (تزريق نرمال سالين) و درمان قرار گرفتند. در گروه هاي درمان، موش هاي صحرايي تزريق داخل صفاقي كوركومين را (70، 60، 50 ،40 ميلي گرم / ميلي ليتر / كيلوگرم) در 6 ساعت بعد از آسيب طناب نخاعي روزانه دريافت كردند. آسيب طناب نخاعي با يك روش استاندارد انجام شد. بعد از تراشيدن، لامينكتومي در سطح T12L1 انجام شد و طناب نخاعي آشكار شده در معرض يك ميلۀ فلزي 10 گرمي با قطر 2 ميلي متر از ارتفاع 25 ميلي متر قرار گرفت. روند حركتي با آزمون BBB (BassoBeattieBresnahan) به مدت 12 هفته ارزيابي شد. 3 ماه بعد از آسيب طناب نخاعي، طناب نخاعي توسط مورفومتريك، بيان پروتئين اسيدي فيبري گليال (GFAP) و بازسازي آكسون مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: رنگ آميزي ايمونو هيستوشيمي و نمرات آزمون BBB موش هاي صحرايي داراي آسيب طناب نخاعي درمان شده با كوركومين به طور قابل توجهي نسبت به موش هاي صحرايي شم در روز 7 بهبود يافت. سطح پروتئين اسيدي فيبري گليال در گروه درمان شده با كوركومين نسبت به گروه شم به طور قابل توجهي كاهش يافت. بهترين دوز كوركومين 60 ميلي گرم / ميلي ليتر / كيلوگرم در 6 ساعت پس از آسيب طناب نخاعي بود. نتيجه گيري: داده ها نشان داد كه كوركومين رفتار حركتي در مرحلۀ حاد آسيب طناب نخاعي را احتمالاً از طريق افزايش بازسازي آكسون و كاهش آستروگليوزيس بهبود مي بخشد.