بيماري پاركينسون: از پاتوفيزيولوژي تا مدل‌هاي حيواني

مقدمه: بيماري پاركينسون يك اختلال تحليل برندۀ عصبي پيش رونده و شديد در سيستم اعصاب مركزي است. بارزترين ويژگي هاي اين بيماري كاهش سلول در چند ناحيۀ متراكم جسم سياه و تجمع alpha- synuclein متراكم شده به خصوص در ساقۀ مغز، طناب نخاعي و نواحي قشري هستند. عوامل خطرزاي اصلي، سن و عوامل محيطي هستند. چندين ژن براي بيماري پاركينسون وراثتي شناسايي شده است. شناسايي اين ژن ها منجر به ارائۀ راهكارهاي جديد شده است. روش هاي درماني جايگزيني دوپامين و داروهاي رايج مورد استفاده به طور قابل توجهي اختلال حركتي را كاهش داده و اثر مثبتي بر كيفيت بهبود زندگي داشته است. مدل هاي حيواني در بررسي مكانيسم هاي درگير در بيماري زايي بيماري پاركينسون و راهبردهاي درماني مهم هستند. نتيجه گيري: با وجود مدل هاي متعدد براي القاء بيماري پاركينسون، مدل هاي MPTP و 6OHDA بارها بيشتر استفاده شده است. در اين مطالعه مهم ترين عوامل دخيل در پاتوفيزيولوژي بيماري پاركينسون و همچنين رايج ترين مدل هاي حيواني توصيف شده است.