نشانگرهاي زيستي ساختاري و متابوليتي در مالتيپل اسكلروز

مقدمه: مالتيپل اسكلروز يك دوره مزمن پيشرونده بيماري است كه باعث گسترش مسيرهاي پاتولوژيكي تخريب نوروني مانند آسيب نوروآكسوني، آپوپتوز و گليوز مي شود. به علت پيچيدگي مكانيسم هاي دخيل در پاتوفيزيولوژي بيماري مالتيپل اسكلروز يافتن نشانگرهاي زيستي معتبر بسيار دشوار است. با اين حال يافتن نشانگرهاي زيستي مؤثر كه از حساسيت بالايي برخوردار هستند و قادر به تعيين سطح فعاليت و دوره بيماري باشد ضروري است. امروزه چندين نشانگر زيستي با تأثير بالا در طراحي درمان اوليه، ارزيابي پاسخ به درمان هاي دارويي و تشخيص زودرس و تشخيص مراحل مختلف بيماري معرفي شده اند. هدف از اين مطالعه مرور نشانگرهاي زيستي مختلف شناخته شده در تشخيص مالتيپل اسكلروز است. نتيجه گيري: پيچيدگي بيماري مالتيپل اسكلروز و نقش مهم نشانگرهاي زيستي در تشخيص بيماري مالتيپل اسكلروز منجر به تمركز مطالعات مختلفي براي ارزيابي مؤثرترين نشانگرهاي زيستي شده است. يافته ها حاكي از آنند كه نشانگرهاي زيستي مايع مغزي ndash;نخاعي نسبت به نشانگرهاي زيستي پلاسما معتبرترند. نشانگرهاي زيستي مايع مغزي ndash;نخاعي تحت تأثير ريتم سيركاردين قرار نمي گيرند و در فضاي زير عنكبوتيه در گردش هستند كه در تماس نزديك با آسيب هاي سيستم عصبي و التهابي در بيماري مالتيپل اسكلروز هستند. در ميان نشانگرهاي زيستي ساختاري، تصويربرداري رزونانس مغناطيسي پركاربردترين روش ها در تشخيص بيماري مالتيپل اسكلروز مي باشد.