تأثير دو شيوۀ مختلف سازماندهي تمرين جسماني بر كاركردهاي اجرايي در كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي

مقدمه: از آنجايي كه افراد مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي در كاركردهاي اجرايي دچار ضعف مي باشند، هدف از مطالعۀ حاضر بررسي تأثير دو شيوۀ مختلف سازماندهي تمرين جسماني بر كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي است. مواد و روش ها: از بين كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي كه واجد شرايط ورود به مطالعه بودند، 45 نفر به صورت تصادفي انتخاب شدند و پس از تكميل كردن مقياس كاركردهاي اجرايي آزمون كانرز به عنوان پيش آزمون، به صورت تصادفي به 3 گروه: گروه تمرينات تصادفي (15 نفر)، گروه تمرينات مسدود (15 نفر) و گروه شاهد (15 نفر) تقسيم شدند. سپس دو گروه مداخله اي، تمرينات جسماني با تداخل زمينه اي متفاوت را براي 8 هفته و هر هفته 3 جلسۀ 45 دقيقه ايي انجام دادند. در انتها از همۀ افراد توسط مقياس كاركردهاي اجرايي، پس آزمون به عمل آمد. يافته ها: نتايج نشان داد پس از انجام مداخلات، كاركردهاي اجرايي در دو گروه مداخله اي به صورت معني داري بهبود يافت. با اين حال هيچ گونه بهبود معني داري در كاركردهاي اجرايي گروه شاهد مشاهده نشد. علاوه بر اين بين گروه هاي تمرينات تصادفي و مسدود تفاوت معني داري مشاهده شد. با اين حال گروه تمرين تصادفي بهبود بيشتري در كاركردهاي حسي-حركتي به همراه داشت. نتيجه گيري: بر اساس نتايج ما تمرينات جسماني به صورت تصادفي مي تواند يك روش ايده آل به منظور بهبود عملكرد اجرايي در كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي در نظر گرفته شود.