كيفيت زندگي و بررسي ميزان اثربخشي بازتواني در بهبود ابعاد آن بعد از آنژيوپلاستي عروق كرونر بيماران در شهر قم

زمينه و هدف: بيماري قلبي از شايعترين علل مرگ و مير در دنيا و از علل مهم كاهش فعاليت فيزيكي و انجام كارهاي روزانه است. هدف از اين مطالعه بررسي تأثير بازتواني بر ابعاد كيفيت زندگي بيماران قلبي به دنبال آنژيوپلاستي عروق كرونر مي باشد. مواد و روشها: اين پژوهش به صورت كارآزمايي باليني در بخش بازتواني بر روي 96 بيمار قلبي شهر قم كه آنژيوپلاستي عروق كرونر انجام دادند صورت گرفت. نيمي از اين تعداد در گروه آزمون و بقيه در گروه كنترل قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه كيفيت زندگي از كليه بيماران، قبل و بعد از بازتواني، در گروه مورد و شاهد گرفته شد. داده ها به كمك نرم افزار SPSS نسخه 18 و از طريق شاخصهاي آمار مركزي و نيز توزيع فرواني و همچنين آزمونهاي تي مستقل، تي مزدوج و نيز كاي مربع در سطح معني داري 0.05 p تجزيه و تحليل شد. يافته ها: از مجموع 96 بيمار، ميانگين سني آنان در گروه آزمون 9.09 ±57.21 سال و در گروه كنترل 10.89 ±57.03 سال بود و در مجموع 70.8 درصد بيماران مرد و بقيه زن بودند. ارتباط معنيداري بين بازتواني قلبي و كيفيت زندگي و زير مجموعه هاي آن به جز عملكرد جسمي مشاهده گرديد (p 001.0). همچنين ميانگين اختلاف نمرات كيفيت زندگي و شش مورد از هشت زير مجموعه كيفيت زندگي ميان گروه كنترل و آزمون در قبل و بعد از بازتواني معنيدار بود. نتيجه گيري: به نظر ميرسد بازتواني قلبي بعد از عمل آنژيوپلاستي عروق كرونر در افزايش كيفيت زندگي بيماران نقش دارد.