بررسي تاثير ترشحات سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مغز استخوان انسان بر بيان ژن‌هاي KGF و TGF-β1 در زخم موش‌هاي صحرايي ديابتي

زمينه و هدف: التيام زخم فرآيند پيچيده اي است كه در بيماران ديابتي به خاطر عوامل مختلفي مختل شده است. تاكنون، تاثير مثبت ترشحات سلول هاي بنيادي مزانشيمي در فرآيند ترميم زخم گزارش شده است. ما در اين مطالعه تاثير ترشحات سلول هاي بنيادي مزانشيمي انسان را بر بيان فاكتورهاي موثر در ترميم زخم بررسي كرديم. مواد و روش ها: 27 سر موش صحرايي به 5 گروه سالم بدون زخم، كنترل سالم، كنترل ديابتي، ديابتي پلاسبو و ديابتي تجربي تقسيم شدند و براي القاء ديابت، از آلوكسان استفاده شد. در ناحيه پشت موش ها يك زخم ايجاد گرديد. سپس از سلول هاي بنيادي مزانشيمي، محيط كشت بهينه تهيه شد. موش هاي گروه ديابتي تجربي 200 ميكروليتر محيط كشت بهينه را به صورت تزريق داخل وريدي دريافت نمودند. چهار و هفت روز پس از ايجاد زخم، از زخم ها نمونه برداري شد و بيان فاكتورهاي KGF و TGF beta1 به وسيله ي تكنيك RTPCR مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: در گروه ديابتي تجربي بيان ژن KGF در روزهاي چهارم و هفتم، نسبت به گروه كنترل ديابتي افزايش غير معني دار يافته بود. در حالي كه بيان ژن TGF-β1 در گروه ديابتي تجربي نسبت به گروه كنترل ديابتي در روز چهارم افزايش معني دار (P 0/05) و در روز هفتم افزايش غير معني دار يافته بود. نتيجه گيري: به نظر مي رسد استفاده از محيط كشت بهينه مشتق از سلول هاي بنيادي مزانشيمي انسان، تاثير مثبتي بر بيان فاكتورهاي تروفيك و التهابي درگير در ترميم زخم پوستي ديابتي داشته باشد.