بررسي سازگاري نسجي آلياژهاي بيس متال و نابل روي فيبروبلاست لثه ي انساني

مقدمه:از تمام آلياژهاي دنداني عناصري به حفره دهان آزاد مي شود كه مي تواند تأثيرات منفي بر سلول‌ها‌ي بدن داشته باشد. هدف از اين مطالعه بررسي تأثير آلياژهاي بيس متال و نابل بر بقاي فيبروبلاست هاي لثه انسان بود. مواد و روش ها: فيبروبلاست هاي بدست آمده از لثه سالم انسان حين جراحي افزايش طول تاج، كشت داده شد. در پاساژ سوم، فيبروبلاست ها در معرض غلظت‌هاي مختلف دو نوع آلياژ بيس متال(وراباند 2، كامند) و دو نوع آلياژ نابل(دگوباند 4، پال كرميت 2) قرار گرفتند. براي تكرارپذيري نتايج از هر ماده حداقل شش نمونه تهيه شد (n=18) و پس از گذشت 9 و 15 روز ميزان بقاي فيبروبلاست‌ها با روش MTT مورد بررسي قرار گرفت. داده‌ها با آزمون ANOVA و نرم افزار SPSS ويرايش 20 مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند. يافته ها: هم نوع آلياژ، هم غلظت آلياژ و هم مدت زمان، بر درصد سلول‌هاي باقيمانده مؤثر بود. حداكثر و حداقل سلول هاي باقيمانده به ترتيب در مجاورت آلياژهاي دگوباند4 و وراباند2 بود. ميانگين درصد سلول هاي باقيمانده در غلظت 20 به طور معناداري بيشتر از غلظت 60 و در غلظت 60 به طور معناداري بيشتر از غلظت 100 بود. ميانگين درصد سلول هاي باقيمانده در دگوباند 4 و كامند در روز 9 به طور معناداري بيشتر از روز 15 بود. اختلاف معناداري در آلياژ پال كرميت 2 و وراباند 2 در روز 9 و 15 ديده نشد. نتيجه‌گيري: آلياژ بيس متال وراباند 2 به طور قابل توجهي بيش از سه نوع آلياژ ديگر بقاي فيبروبلاست‌ها را به صورت وابسته به غلظت كاهش داد. آلياژ نابل دگوباند 4، نسبت به سه نوع آلياژ ديگر به طور قابل توجهي كمترين اثر منفي را بر بقاي فيبروبلاست‌هاي زنده داشت. بنابراين با توجه به ميانگين درصد سلولهاي باقي مانده، آلياژ وراباند 2 داراي سميت خفيف و سه نوع آلياژ ديگر زيست سازگارهستند.