مقايسه اندازه ضخامت جدار اينتيما- مديا شريان كاروتيد در ديابتي‌هاي تيپ 2 مبتلا به رتينوپاتي و بدون رتينوپاتي

زمينه و هدف: بيماري هاي ميكروواسكولار و ماكروواسكولار در زمينه بيماري ديابت تيپ دو از مدت ها قبل شناخته شده اند. هر دو نوع درگيري شريان، داراي ريسك فاكتور كم و بيش مشابهي هستند و با ديابت همراهي دارند، ليكن مطالعات زيادي در خصوص همراهي درگيري واسكولار شبكيه با درگيري عروق بزرگ نظير كاروتيد در مبتلايان به ديابت تيپ دو انجام نشده است. در اين مطالعه سعي شده است تا ارتباط درگيري ميكروواسكولار شبكيه با ضخامت لايه اينتيما- مديا كاروتيد بررسي شود. روش بررسي: در اين مطالعه به روش مورد- شاهدي تعداد 100 بيمار مبتلا به ديابت نوع دو بررسي شدند. ضخامت لايه اينتيما و مدياي شريان كاروتيد با استفاده از سونوگرافي داپلر رنگي اندازه گيري شد و با نتايج به دست آمده از معاينات چشم پزشكي مقايسه گرديد. يافته ها: رتينوپاتي ديابتي در 50 بيمار (50%) وجود داشت. ضخامت لايه اينتيما- مديا در اين بيماران در مقايسه با بيماران فاقد رتينوپاتي بيش تر بود (0.77±0.17 در برابر 0.71±0.2 ميلي متر p=0.041). هم چنين در بيماران دچار رتينوپاتي پروليفراتيو در مقابل نان- پروليفراتيو بيش تر بود (0.87±0.16 در برابر 0.68±0.10 ميلي متر p 0.001). نتيجه گيري: ميان رتينوپاتي ديابتي با افزايش ضخامت لايه اينتيما- مديا و درگيري كاروتيد همراهي وجود دارد و وجود يكي از اين يافته ها مي تواند نشان دهنده وجود عارضه ديگر باشد. پيشنهاد مي گردد كه در بيماران ديابتي كه به صورت روتين تحت معاينات چشم پزشكي قرار مي گيرند، با مشاهده رتينوپاتي ديابتي، به خصوص رتينوپاتي پروليفراتيو وضعيت عروق كاروتيد با استفاده از روش هاي غير تهاجمي نظير سونوگرافي كالر داپلر به منظور تشخيص بيماري هاي شريان كاروتيد و پيشگيري از حوادث عروق مغزي بررسي گردد.