بررسي ايمونوهيستوشيمي بروز گيرنده‌هاي استروژن و پروژسترون در انواع هيپرپلازي و كارسينوم آندومتريوييد آندومتر

زمينه و هدف: علي رغم اين كه سرطان آندومتر شايع ترين بدخيمي دستگاه تناسلي خانم ها مي باشد اما هنوز ابهاماتي در مكانيسم هاي زمينه ساز پاتوژنز اين بدخيمي وجود دارد. كارسينوم آندومتريوييد آندومتر به دو نوع تيپ I كه وابسته به استروژن بوده (آندومتريوييد آدنوكارسينوم) و تيپ II (غيروابسته به استروژن) تقسيم گرديده، كه هورمون استروژن را به عنوان القا كننده هيپرپلازي و در نهايت آدنوكارسينوم تيپ I و هورمون پروژسترون را آنتاگونيست اين روند به عنوان ممانعت كننده و حتي درمان كننده در اين نوع آدنوكارسينوم تلقي مي كنند. روش بررسي: تعداد 47 نمونه كورتاژ آندومتر شامل 23 نمونه انواع آندومتر هيپرپلاستيك (12 مورد هيپرپلازي ساده، پنج مورد هيپرپلازي پيچيده بدون آتيپي و شش مورد هيپرپلازي پيچيده با آتيپي) و 24 مورد كارسينوم آندومتريال انتخاب و رنگ آميزي براي گيرنده هاي استروژن و پروژسترون به روش ايمونوهيستوشيمي بر روي بلوك هاي پارافيني صورت گرفت و با توجه به درصد رنگ آميزي مثبت، بروز گيرنده هاي استروژن و پروژسترون درجه بندي شد. يافته ها: از 24 مورد كارسينوم آندومتريوييد، گيرنده پروژسترون در 18 (75%) مورد رنگ گرفت و در تمامي 23 (100%) مورد انواع هيپرپلازي گيرنده پروژسترون رنگ گرفت، كه تفاوت معني داري در بروز رسپتور پروژسترون بين اين دو گروه به دست آمد (p=0.023). هم چنين 18 مورد (85.7%) انواع هيپرپلازي داراي شدت رنگ پذيري 3+ براي گيرنده پروژسترون بودند وليكن در 17 مورد (70.8%) موارد كارسينوم آندومتريال شدت رنگ پذيري 3+ به دست آمد و اين تفاوت معني دار بود (p=0.02). نتيجه گيري: با توجه به اثرات مهاري پروژسترون و پروليفراسيون اپيتليال و افزايش بروز گيرنده هاي پروژستروني در هيپرپلازي آندومتر در مقايسه با كارسينوم آندومتريال آندومتر استفاده از پروژسترون درمان انتخابي براي هايپرپلازي آندومتر محسوب مي شود.