بررسي اثرات سطح پلاسمايي ويتامين دي3 بر مقاومت به انسولين و اصلاح فاكتورهاي بيوشيميايي پلاسما در بيماران ديابتي نوع دو

زمينه و هدف: شيوع بيماري ديابت به دليل عوامل مختلف به شدت در حال افزايش است. پديده مقاومت به انسولين يكي از علل اصلي بروز اين بيماري است كه به دلايل مختلفي همچون كاهش سطح سرمي ويتامين دي ۳ رخ مي دهد. در اين مطالعه رابطه بين سطح پلاسمايي ويتامين دي ۳ با مقاومت به انسولين و فاكتورهاي ليپيدي پلاسما ارزيابي گرديد. روش بررسي: اين مطالعه كارآزمايي باليني بر روي بيماران ديابتي نوع دو مراجعه كننده به كلينيك ديابت درمانگاه بقيه اله تهران از تير تا شهريور ۱۳۹۴ انجام گرفت. ابتدا داده هاي دموگرافيك گردآوري و سپس مقادير سرمي ناشتاي ويتامين دي۳، گلوكز و ليپيدهاي پلاسمايي اندازه گيري شد. بيماران به دو گروه نرمال و دچار كمبود ويتامين دي۳ تقسيم شده و ميزان ليپيدهاي پلاسما و فشارخون بين آن ها مقايسه گرديد. سپس افراد هايپوويتامينوز تحت درمان با ويتامين دي۳ به مدت هشت هفته قرار گرفتند تا سطح آن به بالاي ng/ml ۳۰ برسد. سپس روي درمان نگه دارنده ۵۰۰۰۰ واحد ويتامين دي۳ ماهيانه و g ۱/۵ كربنات كلسيم روزانه قرار گرفتند. پس از دو ماه دوباره بررسي شدند. يافته ها: ۱۸۷ نفر (۹۹ مرد و ۸۸ زن) وارد مطالعه شدند. شيوع هايپوويتامينوز در افراد چاق بيشتر بود. درمان با ويتامين دي۳ موجب تغيير معنادار HbA۱c، HDL، تري گليسريد، قندخون ناشتا و ويتامين دي۳ گرديد، اما در ساير شاخصه ها تغييرات معنادار ايجاد نشد. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كمبود ويتامين دي۳ يكي از علل افزايش گلوكز پلاسما و ديس ليپيدمي باشد. همچنين اصلاح سطح پلاسمايي ويتامين دي۳ مي تواند منجر به كاهش مقاومت به انسولين و نيز اصلاح الگوي ليپيدي پلاسما در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو گردد.