مدل‌ها و روش‌هاي حيواني ترميم زخم: مقاله مروري

زخم هاي پوستي و كاهش زمان بهبود آن ها، يكي از جنبه هاي مهم پزشكي محسوب مي شوند. زخم به هر گونه گسستگي در انسجام لايه هاي پوست (اپيدرم، درم و زيرجلد) يا بافت هاي زيرپوستي گفته مي شود كه مي تواند در اثر عوامل فيزيكي (برش جراحي، ضربه، فشار، اصابت گلوله) و يا عوامل شيميايي (سوختگي با اسيد) ايجاد شود. پروسه ترميم زخم شامل فاز هموستاز، فاز التهاب، اپيتليزاسيون، فاز تكثير (فيبروپلازي) و در نهايت (تمايز بافتي) بازسازي بافت با شكل گيري كلاژن مي باشد. زخم ها بر اساس زمان بهبودي به دو نوع حاد و مزمن تقسيم بندي مي شوند. زخم حاد (Acute wound) شروع ناگهاني دارد و معمولاً در فرد سالم روند بهبود آن به صورت طبيعي طي مي شود و ظرف چهار هفته بدون بر جا گذاشتن عارضه بهبود مي يابد. زخم هاي مزمن (Chronic wound) شروع تدريجي دارند و روند درماني آن ها در اثر عواملي مانند ديابت، عدم خونرساني مناسب، فشار موضعي، ديابت و غيره متوقف شده است و مرحله التهابي ترميم زخم طولاني شده است (بيش از چهار هفته) با وجود پيشرفت هاي عمده در درمان زخم ها، كماكان تلاش در جهت يافتن روش هاي موثر در درمان زخم ها در كوتاه ترين زمان ممكن و با كمترين عارضه ادامه دارد. در اين مطالعه مروري، پس از بيان ترميم زخم و مراحل آن، همچنين بيان انواع باليني زخم (زخم پاي وريدي، زخم پاي ديابتي، زخم فشاري) به صورت گذرا انواع متدهاي ايجاد زخم حاد (زخم سوختگي، زخم برشي) و مزمن (زخم پاي وريدي، زخم ديابتيك، زخم فشاري يا زخم بستر) در گونه هاي حيوانات آزمايشگاهي ارايه و جمع بندي مي گردد تا با طراحي و اجراي هدفمندتر اين پژوهش ها، وصول نتايج باليني و كاربردي تسهيل گردد.