بهينه سازي استفاده از شربت ذرت براي توليد اندوگلوكانازII نوتركيب در مخمر متيل دوست

سلولاز يكي از آنزيم‌هاي صنعتي است كه با اقبال جهاني به توليد بيواتانول نسل دوم، توليد و استفاده از آن بيش از پيش مورد توجه قرار گرفته است. سلولاز توسط ارگانيسم‌هاي متعددي همچون قارچ‌ها، باكتري‌ها، حشرات و گياهان توليد مي‌شود. با افزايش در مصرف اين آنزيم و لزوم كاهش قيمت آنزيم براي توليد بيواتانول نسل دوم، توليد نوتركيب اين آنزيم مورد توجه قرار گرفته است. در اين مطالعه با بررسي شربت ذرت به عنوان منبع نيتروژن اصلي و همچنين منبع كربن دوم پس از گليسرول، محيط كشت نيمه معيني برمبناي محيط كشت نمكي SYN6 طراحي شده است. سپس توليد زيست‌توده و توليد يكي از انواع پركاربرد از آنزيمهاي سلولاز به نام اندوگلوكانازII در مخمر متيل دوست هانسنولا پليمورفا (ه. پليمورفا) بهينه شده‌است. طراحي آزمايشات با روش يك فاكتوري انجام شده است و بهينه‌سازي با روش‌شناسي رويه‌پاسخ صورت پذيرفته است. نتايج آزمايشات نشان داده‌است كه شربت ذرت در درصد وزني حجمي 5/5% و 15/6% به ترتيب نقاط بهينه توليد زيست توده و توليد آنزيم اندوگلوكاناز هستند. شرايط بهينه محيط جديد در مقايسه با محيط SYN6 توليد زيست توده را 4/41% و توليد آنزيم نوتركيب را 7/69% افزايش داده است.