بررسي نقش روش الگويي كارگزاران نظام آموزشگاهي در پيش بيني دين داري دانش آموزان دختر شهر تهران

هدف از انجام اين پژوهش بررسي نقش روش الگويي كارگزاران نظام آموزشگاهي (مديران، معاونان پرورشي و دبيران پيام هاي آسماني) در پيش بيني دين داري دانش آموزان دختر شهر تهران است. روش پژوهش توصيفي از نوع همبســتگي است. جامعه آماري اين پژوهش دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهر تهران بود كه براساس جدول كرجسي و مورگان (1970) 280 نفر به روش خوشه اي چند مرحله اي به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسش نامه تربيت الگويي كارگزاران نظام آموزشگاهي فضائلي (1382) در سه فرم (مدير آموزشگاه، معاون پرورشي و دبير پيام هاي آسماني) و پرسش نامه سنجش دينداري شجاعي زند (1384) بود كه روايي و پايايي آن توسط ملاك هاي روان سنجي مورد تاييد قرار گرفت. داده هاي حاصل توسط ضريب همبستگي و رگرسيون چندگانه مورد تجزيه و تحليل گرفت. يافته هاي پژوهش حاكي از اين است كه بين روش الگويي مديران مدارس، دبيران پيام هاي آسماني و دين داري دانش آموزان همبستگي مثبت و معناداري وجود دارد و روش الگويي مديران مدارس و دبيران پيام هاي آسماني از قدرت پيش بيني دين داري دانش آموزان برخوردارند. ديگر يافته اين پژوهش وجود رابطه بين روش الگويي معاون پرورشي مدرسه و دين داري دانش آموزان دختر بود كه علي رغم وجود رابطه بين اين متغيرها تحليل رگرسيون نشان داد كه روش الگويي معاون پرورشي مدرسه از قدرت پيش بيني دين داري دانش آموزان برخوردار نيست.