تاثير برنامه چند بعدي پيشگيري از سقوط بر تعادل ايستا و پوياي سالمندان ساكن سراي سالمندي تهران

پيش‌زمينه و هدف: عدم تعادل مهم‌ترين علت سقوط سالمندان هست. سقوط داراي عوارض جسمي، روحي، اقتصادي هست. پژوهش حاضر باهدف تعيين تأثير برنامه چندبعدي پيشگيري از سقوط بر تعادل ايستا و پوياي سالمندان تهران انجام گرفت. مواد و روش كار: اين مطالعه نيمه تجربي از نوع قبل و بعد بر روي 60 سالمند ساكن آسايشگاه سالمندي و داراي معيارهاي ورود به مطالعه انجام شد. مداخله چندبعدي بر آموزش به سالمند و مراقبين، ورزش (ورزش كششي، تعادلي، قدرتي) و اصلاح محيطي متمركز بود. پس از اخذ رضايت آگاهانه، قبل و پس از 6 ماه از شروع مداخله داده‌ها با استفاده از فرم اطلاعات دموگرافيك، آزمون برخاستن و حركت كردن زمان‌دار (TUG) و آزمون ارزيابي قابليت حركتي‌(POAM) جمع‌آوري شد. از آمار توصيفي براي طبقه‌بندي داده‌ها و از آمار استنباطي من ويتني، كروسكال واليس پس از تأييد نرمال نبودن داده‌ها با استفاده از آزمون كولموگروف – اسميرنوف جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها استفاده شد. سطح معناداري در اين مطالعه 0.05 در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين امتياز آزمون ارزيابي قابليت حركتي سالمندان در 6 ماه بعد از مداخله به ترتيب 3.68±17.21 و1.88 ± 24.54 بود. همچنين ميانگين زمان ثبت‌شده براي سالمندان در آزمون برخاستن و حركت كردن زمان‌دار قبل و شش ماه بعد از مداخله به ترتيب 6.99±21.55 و 3.54± 15.11 بود. نتايج مطالعه نشان داد واحدهاي پژوهش قبل و بعد از مداخله تفاوت معني‌دار آماري در آزمون ارزيابي قابليت حركتي (0.001 Pvalue) و آزمون برخاستن و حركت كردن زمان‌دار (0.001 Pvalue) داشتند. بحث و نتيجه‌گيري: بعد از انجام مداخله وضعيت تعادل سالمندان ارتقاء يافت به اين معني كه اجراي برنامه چندبعدي پيشگيري از سقوط موجب بهبود تعادل ايستا و پوياي سالمندان گرديد. مراقبين بهداشتي، به‌ويژه پرستاران مي‌توانند با استفاده از اين برنامه پيشگيري، در بهبود تعادل و به دنبال آن در كاهش سقوط سالمندان ساكن سراي سالمندي كمك نمايند.