تعيين تأثير مداخلات سبك زندگي بر شدت علائم نوروپاتي محيطي بيماران مراجعه‌كننده به انجمن ديابت اروميه در سال 1392

پيش زمينه و هدف: يكي از بزرگ ترين چالش هايي كه در قرن بيست و يكم سيستم هاي بهداشتي در سراسر جهان با آن مواجه مي باشند، افزايش بار ناشي از بيماري هاي مزمن است. سبك زندگي نامناسب و غيربهداشتي مسئول وقوع بسياري از انواع بيماري هاي مزمن است. ديابت مليتوس بيماري خطرناك و مشكل عمده و مهم در كشورهاي درحال توسعه مي باشد. ديابت و مخصوصاً عوارض ناشي از آن مي تواند اثرات منفي و عوارض نامطلوب زيادي بر روي كيفيت زندگي سلامت محور انسان ها بر جاي گذارد. نوروپاتي يك عارضه شايع و خطرناك ديابت است كه بيشترين هزينه مراقبتي را در اين گونه بيماران ايجاد مي نمايد و از عوارض ميكروواسكولار بوده و رايج ترين مشكل مزمن بيماران مبتلا به ديابت مي باشد و در بعضي از بيماران همراه با درد نوروپاتيك است. با تغيير در سبك زندگي مي توان تا 90 درصد از عوارض ديابت نوع 2 پيشگيري كرد. اين مطالعه با هدف تعيين تأثير مداخلات سبك زندگي بر شدت علائم نوروپاتي محيطي ديابت انجام گرفته است. مواد و روش ها: اين پژوهش يك مطالعه از نوع كارآزمايي باليني است. ابزار گردآوري داده ها شامل يك پرسشنامه بررسي اطلاعات جمعيت شناسي، يك چك ليست جهت قند خون و پرسشنامه معيار تورنتو مي باشد. جهت تجزيه تحليل اطلاعات نيز از آمارهاي توصيفي و آزمون t در محيط نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد و اختلاف در سطح كمتر از 0.05معني دار تلقي گرديد. يافته ها: درمجموع تعداد 74 نفر در اين مطالعه شركت كردند (37 نفر گروه كنترل، 37 نفر گروه مداخله). علائم و شدت نوروپاتي در افراد گروه مداخله به طور معني داري بهبود يافته بود (P 0.001)، اما در گروه شاهد شدت نوروپاتي يا تغيير نكرده بود و يا به سطوح بالاتر (شديدتر) پيشرفت كرده بود. بحث و نتيجه گيري: مداخلات سبك زندگي مي تواند به طور چشمگيري باعث بهبود علائم و كاهش شدت نوروپاتي محيطي در بيماران مبتلا به ديابت گردد و اين كار باعث كاهش هزينه هاي بهداشتي _درماني به نفع بيمار و جامعه مي گردد.