رابطه شادكامي با بهره‌ وري در پرستاران

مقدمه: نيروي انساني مهم ترين اهرم در افزايش و كاهش بهره وري سازمان هاي بهداشتي درماني است. يكي از گام هاي اساسي در جهت بالا بردن بهره وري آنها شناخت و علل و عواملي نظير رضايت شغلي، كيفيت زندگي كاري و شادكامي آنان است. هدف: پژوهش حاضر «تعيين رابطه ي شادكامي با بهره وري در پرستاران باليني» است. مواد و روش ها: اين تحقيق از نوع همبستگي مقطعي بوده كه در سال 1393 انجام شده است. جامعه ي پژوهش 130 پرستار شاغل در بيمارستان شهر كردكوي بودند كه به روش تمام شماري انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه ي جمعيت شناختي، شادكامي آكسفورد (2007) و پرسش نامه ي بهره وري نيروي انساني بر اساس مدل هرسي و گلد اسميت (2012) استفاده گرديد. هر دو ابراز در كشور روا و پايا شده اند. داده ها با نرم افزار آماري SPSS نسخه 16 تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: ميانگين ميزان شادكامي (8/59 ±74/44) و بهره وري پرستاران (8/89±69/43) بود. بين شادكامي و بهره وري پرستاران رابطه مثبت و معناداري وجود داشت (46% = r). نتيجه گيري: توصيه مي شود مديران و برنامه ريزان با فراهم كردن بستر شاد در محيط بيمارستان و برنامه هاي كاربردي براي ارتقا شادكامي از جمله؛ برگزاري كارگاه هاي شادكامي و آموزش به سرپرستاران و پرستاران نخست باعث افزايش شادكامي و درنهايت افزايش بهره وري در مراكز بهداشتي و درماني شوند.