بررسي اثر تزريق تك‌دوز مرفين بر شاخص‌هاي خستگي عضلاني در موش‌هاي صحرايي نر

زمينه و هدف: اوپيوئيدهاي درون زاد بدن و داروهاي اپيوئيدي اعتيادآور، بسياري از عملكردهاي بدن را تغيير مي دهند. در مطالعات گذشته به اثرات مرفين بر عضلات صاف و تنفسي اشاره شده؛ اما اثرات اوپيوئيدها بر عملكرد عضلات اسكلتي به خوبي شناخته نشده است. اين مطالعه با هدف ارزيابي اثر تزريق تك دوز مرفين بر خستگي عضلاني در موش صحرايي نر طراحي و اجرا گرديد. روش تحقيق: اين مطالعه تجربي، بر روي 40 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با وزن 270-220 گرم انجام شد. موش ها به طور تصادفي در 4 گروه شامل: گروه كنترل (موش هاي اين گروه فقط در قفس هاي خود نگهداري شده و آب و غذا دريافت مي كردند)، گروه دريافت كننده مرفين (mg/kg5)، گروه خستگي (موش هاي اين گروه به صورت اجباري، بر روي دستگاه تردميل به مدّت 120 دقيقه با سرعت 20 متر در دقيقه دوانده مي شدند) و گروه خستگي بعلاوه مرفين توزيع شدند. در نهايت از گوشه چشم موش ها خون گرفته شد و پلاسماي آن براي اندازه گيري متغيّرهاي خستگي عضلاني شامل: لاكتات دهيدروژناز (LDH) و كراتين فسفوكيناز (CPK) به آزمايشگاه فرستاده شد. يافته ها: مدّت زمان دويدن در گروه دريافت كننده خستگي بعلاوه مرفين از بقيّه گروه ها به صورت معني داري كمتر بود (009/0=P)؛ همچنين سطح سرمي LDH (009/0=P) و CPK (008/0=P) در اين گروه نسبت به گروه هاي ديگر افزايش معني داري داشت. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه تزريق تك دوز مرفين باعث افزايش شاخص هاي خستگي عضلاني (LDH و CPK) در موش هاي صحرايي نر مي شود.