تحليل اثرات امنيت شغلي بر سندرم فرسودگي شغلي پرستاران

مقدمه: امروزه پرستاران در مقايسه با ساير كاركنان سازماني سطح بالايي از فرسودگي شغلي را تجربه مي كنند. يكي از عوامل مؤثر بر سطح اين ناهنجاري در پرستاران، ميزان امنيت شغلي آنان است. هدف:هدف اصلي پژوهش حاضر بررسي رابطه ي ميان امنيت شغلي با فرسودگي شغلي پرستاران بيمارستان امام خميني(ره) شهرستان نور است. مواد و روش ها: اين يك مطالعه توصيفي ndash; تحليلي است كه مدل نظري توسعه داده شده در آن به كمك مدل معادلات ساختاري، فرضيه هاي مورد آزمون قرار گرفتند. براي نيل به اهداف مطالعه از دو پرسشنامه امنيت شغلي با اعتبار(86 درصد)؛ و فرسودگي شغلي با اعتبار(91 درصد) استفاده شد. جامعۀ آماري شامل كليه پرستاران بيمارستان امام خميني(ره) شهرستان نور است كه به كمك فرمول كوكران، حجم نمونۀ آماري96 نفر. با روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. داده هاي حاصله با ضريب همبستگي پيرسون و مدل سازي معادله ساختاري (SEM) مورد تحليل قرار گرفتند. در تعيين ضريب همبستگي پيرسون از نرم افزار SPSS و براي مدل سازي معادله ساختاري از نرم افزار (LISREL) استفاده شد. يافته ها: نتايج حاكي از وجود رابطه معكوس و معني دار ميان امنيت شغلي با فرسودگي شغلي و مؤلفه هاي آن (0/001=P) ميان پرستاران بود. نتايج آزمون مدل معادلات ساختاري نيز نشان دهنده تأييد تأثير علّي و معكوس امنيت شغلي بر فرسودگي شغلي پرستان و ابعاد فرسودگي شغلي (1/96 ge;T) بود. نتيجه گيري: پيشنهاد مي شود مسؤولين جهت كاهش سطح فرسودگي پرستاران، برنامه ريزي هاي خود را به سمت بهبود فضاي امنيت شغلي پرستاران معطوف كنند.