فرسودگي شغلي در تكنسين‌هاي فوريت پزشكي

مقدمه: كاركنان فوريت پزشكي اولين كساني هستند كه موقعيت هاي استرس زا را تجربه مي كنند و اين استرس ها طولاني مدت فرسودگي شغلي را به همراه دارد. لذا شناسايي خطرفرسودگي شغلي آنان بسياراهميت دارد. هدف: اين مطالعه تعيين ميزان فرسودگي شغلي در تكنسين هاي فوريت پزشكي در نيمه اول سال 1395 بوده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصيفي تحليلي بوده و جامعه پژوهش را تمام تكنسين هاي پيش بيمارستاني خراسان جنوبي تشكيل داده بودند. نمونه گيري به روش تصادفي ساده از پايگاه هاي فوريت پزشكي، انجام شد. حجم نمونه (89 نفر) با توجه به مطالعات قبلي و انحراف معيار مطالعات مشابه محاسبه شد. شركت كنندگان پرسشنامه دو قسمتي شامل اطلاعات دموگرافيك و فرسودگي شغلي مسلش را تكميل كردند. جهت پايايي دروني ابزار از روش آلفاي كرونباخ استفاده شد. ميزان آلفاي به دست آمده از اين پرسشنامه برابر با (0/84) بود، داده ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS و آمار توصيفي و آزمون هاي تحليلي تجزيه تحليل شدند. يافته ها: اكثر شركت كنندگان بين(25 تا 30) سال و متأهل و داراي تحصيلات فوق ديپلم بودند. بين(3 تا 8) سال سابقه كار داشته و ساعات كار نيمي از افراد بين(200 تا 250) در ماه بود. ميانگين نمره فرسودگي شغلي(12/26 ±65/31) به دست آمد كه كم ترين مقدار آن در افراد (38) و بيشترين مقدار آن (90) بود. ميانگين نمره خستگي عاطفي (7/91±20/25)، شخصيت زدايي(5/41 ±10/97) و فقدان موفقيت فردي(8/67 ±032/08) به دست آمد كه براساس پرسشنامه مسلش هر سه بعد در سطح خفيفي برآورد شدند. نتيجه گيري: مطالعات بيشتري نياز هست كه عملكرد مديران و عوامل مؤثر در بروز فرسودگي شغلي پرسنل پيش بيمارستاني بررسي شوند و به ديگر پايگاه هاي در سراسر كشور جهت برنامه ريزي، اجرا و ارزشيابي مداوم گزارش شوند. در غير اين صورت ممكن است در آينده اين ميزان خفيف فرسودگي شغلي به سمت متوسط و شديد پيشرفت كند و تمام اركان يك سيستم را تحت تأثير قرار داده و در نهايت باعث افت كيفيت شود.