پيش‌بيني اميد به زندگي در پرستاران براساس شادكامي، عمل به باورهاي ديني و سرسختي روانشناختي

مقدمه: به دليل استرس هاي ناشي از سختي كار پرستاران، بهبود ويژگي هاي روانشناختي آنها از جمله اميد به زندگي ضروري به نظر مي رسد. هدف: اين پژوهش با هدف پيش بيني اميد به زندگي در پرستاران براساس شادكامي، عمل به باورهاي ديني و سرسختي روانشناختي انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي از نوع همبستگي بود. جامعه پژوهش پرستاران شاغل در بيمارستان هاي دولتي شهر اهواز در سال 1396 بودند كه از ميان آنان 220 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. تمامي شركت كنندگان پرسشنامه هاي اميد به زندگي (اسنايدر و همكاران، 1991)، شادكامي آكسفورد (آرگايل و لو، 1990)، عمل به باورهاي ديني (گلزاري، 1379) و سرسختي روانشناختي (كوباسا، 1979) را تكميل كردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS19 و با روش هاي همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه به شيوه همزمان تحليل شدند. يافته ها: يافته ها نشان داد بين شادكامي (0.483=r)، عمل به باورهاي ديني (0.345=r) و سرسختي روانشناختي (0.291=r) با اميد به زندگي پرستاران رابطه مثبت و معنادار وجود داشت. همچنين متغيرهاي مذكور به طورمعناداري توانستند 41.1 درصد از تغييرات اميد به زندگي پرستاران را پيش بيني كنند كه سهم شادكامي بيشتر از ساير متغيرها بود (0.01 P). نتيجه گيري: با توجه به نتايج برنامه ريزان، مشاوران و درمانگران بايد به آثار و پيامدهاي شادكامي، عمل به باورهاي ديني و سرسختي روانشناختي توجه كرده و براساس آنها برنامه هاي مناسبي براي بهبود اميد به زندگي پرستاران طراحي و اجرا كنند.