رابطه‌ي ناگويي هيجاني و مشكلات بين شخصي با رضايت زناشويي در پرستاران زن متأهل

پيش زمينه و هدف: رضايت زناشويي يك عامل مؤثر در بقاي زندگي زناشويي است. دست يابي به چنين امري مستلزم توانايي ابراز هيجانات مثبت و برقراري ارتباطات مؤثر در تعاملات زوجي است. پژوهش ها نشان داده است كه ازجمله عوامل دخيل در نارضايتي زناشويي ناگويي هيجاني و مشكلات بين شخصي است. پژوهش حاضر باهدف تعيين رابطه ناگويي هيجاني و مشكلات بين شخصي با رضايت زناشويي پرستاران زن متأهل بيمارستان هاي دولتي شهر كرمان انجام شد. مواد و روش ها: شركت كنندگان پژوهش 234 نفر پرستار زن متأهل بود كه به صورت نمونه گيري تصادفي چندمرحله اي انتخاب شدند و به مقياس هاي ناگويي هيجاني (TAS)، مشكلات بين فردي (IIP) و مقياس زوجي اينريچ (ECS) پاسخ دادند. تجزيه وتحليل داده ها به وسيله نرم افزار SPSS ويرايش 22 و با استفاده از آمار توصيفي و تحليل رگرسيون هم زمان صورت گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد رابطه منفي معني داري بين ناگويي هيجاني و مشكلات بين فردي با رضايت زناشويي وجود دارد (0/01 p). نتايج تحليل رگرسيون هم زمان نشان داد كه ناگويي هيجاني و مشكلات بين فردي 24درصد از واريانس رضايت زناشويي را تبيين مي كنند (0/001=p). بحث و نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر بيانگر اهميت ناگويي هيجاني و مشكلات بين فردي در پيش بيني رضايت زناشويي مي باشد.