چارچوبي براي سياستگذاريِ تغييرات ساختار ستاد در سازمان هاي مادرِ در ونزا (مورد مطالعه يك شركت پتروشيمي)

ساختارسازمان مادر، به عنوان مغز و مركز فرماندهي بنگاه هاي چند كسب وكاره، با هدف دستيابي به مزيت مادري، در حال تغيير مداوم است. مديريت بهينه پويايي هاي ساختاري سازمان مادر، مي تواند اثري شگرف بر بهره وري داشته باشد. بررسي پيكره دانش موجود در اين حوزه، خلأ دسترسي به چارچوبي مشخص، براي مديريت تغييرات ساختاري سازمان هاي مادر را نشان مي دهد. پژوهش حاضر با هدف پر كردن اين خلأ پژوهشي و با رويكردي كيفي مبتني بر مطالعه موردي(تك موردي) تلاش مي كند تا چارچوبي براي سياستگذاري تغييرات ساختار سازمان مادر به دست دهد. در گام اول، با مطالعه مباني نظري مرتبط، تعريفي مشخص و كاربردي از ساختار سازمان مادر به دست داده شده است. بر اساس تعريف فوق و هدف پژوهش، پرسش هاي مرتبط در قالب پرسش نامه تدوين  و در يكي از بنگاه هاي چند كسب و كاره فعال در حوزه پتروشيمي داده هاي مرتبط از طريق مصاحبه و مطالعه اسناد، گردآوري و با استفاده از روش تحليل تم، تحليل شده است. الزامات محيطي، تغييرات بنيادين، اركان جهت ساز، سبك مديريت و مادري و منحني بلوغ سازمان مادر به عنوان مهم ترين عوامل مؤثر بر سياستگذاري تغييرات سازمان مادر شناخته شدند. چالش هاي مرتبط با هر يك از عوامل فوق همراه با راهكارهاي پيشنهادي براي تطابق با آنها به تفصيل بررسي شده است.در نهايت چارچوب نهايي عوامل مؤثر بر سياستگذاري تغييرات ساختار ستاد در سازمان مادر به دست داده شده است.