مطالعه توصيفي از اقدام به خودسوزي زنان شهر ايلام

زمينه و هدف: خودسوزي مرگ يك زندگي است؛ زندگي زناني كه پس از سالها صبر و انتظار در تلخي هاي زندگي، جز خودسوزي طريق ديگري را براي رهايي نديده اند. هدف از انجام اين پژوهش تعيين الگوي اپيدميولوژيك اقدام به خودسوزي زنان در بين سال هاي 1390-1395 در شهر ايلام است. روش كار: اين تحقيق، يك مطالعه توصيفي است كه در آن پرونده هاي زناني كه در شهر ايلام اقدام به خودسوزي كرده بودند در مدت 5 سال مورد بررسي قرار گرفت. اطلاعات لازم جمع آوري و با استفاده از روش آماري توصيفي در نرم افزار22 SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: در مجموع اين 5 سال، 129 مورد اقدام به خودسوزي كرده بودند. ميانگين سني افراد مورد مطالعه 24 سال در دامنه سني 11 تا 95 سال بود. 53/5% از زنان اقدام كننده در بين گروه سني20-35 سال بودند. ميانگين سطح سوختگي در كل افراد70% و در محدوده 15 تا100% سوختگي سطح بدن بود. 73/6% افراد متاهل، 77/5% خانه دار بودند. بيشترين موارد خودسوزي در فصول پاييز و بهار اتفاق افتاد. اغلب افراد اقدام كننده در فاصله زماني بعدازظهر خودسوزي كرده اند. شايعترين و مهمترين عامل در زنان ايلامي نامعلوم گزارش شده است 38%. مسئله بيماري روحيرواني و افسردگي30/2% در رتبه دوم و اختلافات خانوادگي و بخصوص اختلاف با همسر17/1% در رتبه بعد قرار دارد. نتيجه گيري: خودسوزي، مرگ غير معمول يك زندگي است. زنان جوان و متاهل در جريان رويدادهايي كه در خانواده ها و جامعه اتفاق مي افتد بيشتر دچار فشار و آشفتگي مي شوند؛ افسردگي از مهم ترين رفتارهاي منجر به خودكشي است؛ كه آن را مي توان پيامد مقوله هايي از جمله خشونت و آزار همسر و اطرافيان، فقر مالي، تنگ دستي و محروميت دانست. بنظر مي رسد گسترش حمايت هاي اجتماعي و جامع در برابر خشونت هاي خانوادگي عليه زنان، آموزش روش هاي كنترل خشم و عصبانيت و كاهش استرس، اطلاع رساني در زمينه مراكز حمايتي مي تواند به عنوان راهكارهايي جهت كاهش خودسوزي ارائه شود.