پيش بيني عوامل موثر بر تبعيت دارويي و فعاليت جسماني در بيماران ديابت نوع دو بر اساس نظريه رفتار برنامه ريزي شده

زمينه و هدف: خودمراقبتي توسط بيماران مبتلا به ديابت، نقش حياتي در كنترل اين بيماري و پيشگيري از عوارض ناشي از آن ايفا مي كند. انجام فعاليت هاي فيزيكي و پايبندي به درمان دارويي از جمله ي اين رفتارها در بيماران ديابتي است. فعاليت فيزيكي به كنترل قند خون، كاهش فشار خون، كاهش چربي و بهبود عملكرد قلبي تنفسي مي انجامد و تبعيت از درمان دارويي نيز نقش حياتي در كنترل مشكلات و عوارض ناشي از بيماري ايفا مي كند لذا هدف از اين پژوهش تعيين و پيش بيني مهم ترين عوامل موثر بر ميزان فعاليت فيزيكي و تبعيت دارويي در بين بيماران ديابتي نوع دو بر اساس نظريه رفتار برنامه ريزي شده مي باشد روش كار: مطالعه ي مقطعي حاضر در سال 1395 بر روي 160 نفر از بيماران ديابتي نوع دو كه به مراكز بهداشتي درماني شهر ياسوج مراجعه كرده بودند، صورت گرفته است. اطلاعات شركت كنندگان در پژوهش با روش نمونه گيري خوشه اي تصادفي و با استفاده از پرسشنامه هاي تبعيت دارويي، فعاليت جسماني و نظريه رفتار برنامه ريزي شده، جمع آوري گرديد و در نهايت داده ها با شاخص هاي آمار توصيفي، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي چندگانه با استفاده از نرم افزار SPSS ويرايش 20، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند و براي تمام آزمون ها مقادير كمتر از 0/05 معني دار در نظر گرفته شد. نتايج: ميزان فعاليت فيزيكي در 45 % بيماران در سطح پايين، در 43 % آنها در سطح متوسط و تنها در 12 % بيماران در سطح خوب قرار داشت و در خصوص ميزان تبعيت دارويي بيماران در وضع بهتري قرار داشتند و در 76 % آنها اين ميزان در سطح خوبي قرار داشت. در بين سازه هاي بررسي شده، كنترل رفتاري درك شده رابطه ي معني داري با هر دو متغير وابسته يعني ميزان فعاليت فيزيكي و ميزان تبعيت دارويي نشان داد و نتايج حاصل از رگرسيون چندگانه، همين سازه را به عنوان پيش گويي كننده ي ميزان فعاليت فيزيكي و تبعيت دارويي در بين بيماران ديابتي نوع دو نشان داد. نتيجه گيري: معني دار شدن سازه ي كنترل رفتاري درك شده نسبت به ساير سازه ها در تبيين ميزان تبعيت دارويي و ميزان فعاليت فيزيكي، اهميت تقويت جزء خود مراقبتي را در برنامه هاي سلامت گوشزد مي كند و حمايت از برنامه هايي را كه در آنها رويكرد خود مراقبتي مدنظر قرار گرفته است، بيشتر مي كند.