بررسي تأثير روش زايمان بر سطح هورمون‌هاي عملكردي تيروئيد در هنگام تولد، يك مطالعه مقطعي

مقدمه: اثر دردهاي زايماني و هيپوكسي هنگام زايمان بر روي پروفيل متابوليكي و اندوكرينولوژي نوزاد پس از تولد خصوصاً هورمون‌هاي عملكردي تيروئيد ناشناخته است. مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط بين روش زايمان با سطح هورمون‌هاي عملكردي تيروئيد و گازهاي خوني در بند ناف نوزاد در هنگام تولد انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه مقطعي در سال 98-1397 بر روي 240 زن باردار تك‌قلو و ترم و بدون سابقه مشكلات تيروئيدي در بيمارستان شهيد اكبرآبادي تهران انجام شد. افراد بر حسب روش زايمان به سه گروه 80 نفري: زايمان طبيعي، زايمان سزارين اورژانس و زايمان سزارين انتخابي تقسيم شدند. بلافاصله پس از تولد نوزاد، هورمون محرك تيروئيدي، تري‌يدوتيرونين، تيروكسين و نيز گازهاي خوني شامل اكسيژن وريد نافي، دي‌اكسيد‌كربن، ميزان اشباع اكسيژن و PH بند ناف نوزادان متولد شده اندازه‌گيري گرديد و ارتباط آنها با روش زايمان بررسي شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 20) و آزمون آناليز واريانس، آناليز كوواريانس، كروسكال واليس و آزمون توكي انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين سطح TSH در گروه زايمان سزارين اورژانس بيشتر از زايمان طبيعي (0.001=p) و همچنين بيشتر از زايمان سزارين انتخابي (0.034=p) بود. ميانگين سطح اين هورمون بين زايمان طبيعي و زايمان سزارين انتخابي اختلاف معني‌داري داشت (0.001=p). ميانگين pH و PO2 در گروه زايمان سزارين انتخابي بيشتر از گروه زايمان طبيعي (0.024=p، 0.001=p) و گروه زايمان سزارين اورژانس بود (0.014=p، 0.037=p). به‌همين‌ترتيب ميانگين سطح سرمي بندناف PCO2 در سه گروه اختلاف معني‌داري داشت (0.001=p) و در گروه زايمان سزارين انتخابي به‌طور معني‌داري كمتر از دو گروه ديگر بود (0.001=p) و همچنين ميانگين سطح سرمي بندناف PCO2 بين دو گروه زايمان طبيعي و زايمان سزارين انتخابي اختلاف معني‌داري وجود نداشت (P 0/05). نتيجه‌گيري: ممكن است دردهاي زايماني و هيپوكسي هنگام زايمان منجر به افزايش سطح هورمون TSH شود.