آيا تشخيص باليني ضايعات پوستي- مخاطي با گزارش آسيب شناسي تطابق دارد؟

سابقه و هدف: بيماريهاي پوستي مخاطي شيوع نسبتاً بالايي در جمعيت عمومي دارند. معمولاً شواهد باليني، به تنهايي براي تشخيص كافي نمي باشند لذا تشخيص نهايي با بررسي هيستوپاتولوژيك مشخص ميشود. تطابق تشخيص هاي باليني و هيستوپاتولوژيك اهميت زيادي دارد. زيرا با ارزيابي ميزان هماهنگي آنها، مي توان راهكارهاي مناسب درماني را ارائه كرد. اين تحقيق به منظور بررسي تطابق تشخيص باليني ضايعات پوستي مخاطي با گزارش آسيب شناسي انجام شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، از ميان 321 پرونده موجود درآرشيو بخش پاتولوژي دانشكده دندانپزشكي قزوين، پرونده بيماراني كه تشخيص باليني آنها جز ضايعات پوستي مخاطي بود استخراج گرديد. مشخصات فردي و تشخيص هاي باليني و آسيب شناسي در فرم اطلاعاتي ثبت و سپس داده ها توسط آزمون كاپا، مقياس Cramers V و كاي دو آناليز آماري گرديدند. يافته ها: ميانگين سني بيماران 12/1±46 بود. تعداد زنان مبتلا (60/5%) تقريباً دو برابر مردان (39/5%) برآورد شد. بيشترين و كمترين محل بروز ضايعات ، درگونه و زبان بود. در مجموع 91% تشخيص باليني و هيستوپاتولوژيكي تطابق داشتند و در 9% ضايعات عدم تطابق تشخيصي گزارش شد. بيشترين و كمترين مقادير تطابق تشخيصي به ترتيب مربوط به پمفيگوس و پمفيگوئيد بود. بين تشخيص باليني و هيستوپاتولوژي ضايعات، ارتباط آماري معني داري ديده شد. (02/0=PV) نتيجه گيري: به نظر ميرسد با توجه به اينكه ضايعات پوستي - مخاطي داراي نشانه هاي باليني در پوست ،مخاط دهان و ساير نواحي ميباشند صحت تشخيص باليني و هماهنگي آن با تشخيص پاتولوژي به ميزان قابل قبولي مي باشد اما همچنان جهت افتراق ضايعاتي چون ليكن پلان ،واكنش ليكنوئيدي و پمفيگوييد بررسي پاتولوژيك استاندارد طلايي است.