سلامت خودارزيابي و رفتارهاي ارتقادهنده سلامت زنان سنين باروري

سابقه و هدف: سلامت خودارزيابي يك شاخص قابل اطمينان از سلامت و همچنين شاخص خوبي براي مرگ ومير و ناخوشي ها است كه با چندين مولفه مانند فاكتورهاي جمعيتي، اجتماعي اقتصادي، رفتاري و رواني مرتبط مي باشد. اين مطالعه با هدف سلامت خودارزيابي زنان سنين باروري و ارتباط آن با رفتارهاي ارتقادهنده سلامت و عوامل جمعيتي اجتماعي انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي بر روي 330 زن در سنين باروري مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني منتخب شهر قم در بهار سال 1395 انجام شد. زنان بر حسب سوال سلامت خودارزيابي به طور كلي، سلامت خود را چگونه توصيف مي نماييد؟ به دو گروه سلامت خوب و ضعيف طبقه بندي شدند. براي بررسي رفتارهاي ارتقادهنده سلامت نيز از پرسشنامه Promoting Lifestyle Profile II (HPLPII) با نمره كل احتمالي پرسشنامه در دامنه 52 تا 208 استفاده شد. يافته ها: ميانگين سن زنان مورد مطالعه 6/2±2 29/6 سال بود. آزمون Ttest نشان داد كه ميانگين نمرات ابعاد مديريت تنش (4/02±19/92)، رشد معنوي (4/76±26/33) و تغذيه (4/66±25/92) درگروه زنان با وضعيت سلامت خوب بطور معني داري بيشتر از گروه با سلامت ضعيف (به ترتيب: 4/61±18/65، 5/55±24/44، 4/89±24/35) بود. در تحليل نهايي در مدل رگرسيون لوجستيك فقط كفايت درآمد براي مخارج زندگي (0/001=p، 4/136=OR، 9/6251/778=CI95%) و رشد معنوي (0/04=p، 0/926=OR، 0/9850/872=CI95%) به عنوان متغيرهاي تاثيرگذار معني دار باقي ماندند. نتيجه گيري: باتوجه به يافته هاي مطالعه، كفايت درآمد براي مخارج زندگي و ميزان رشد معنوي به عنوان شاخص هاي مرتبط با سلامت خودارزيابي زنان سنين باروري مي باشند