بررسي همبستگي بين استئوكلسين و پاراتورمون سرم با پارامترهاي گليسمي، ليپيدي و آديپوسيتي متعاقب ده هفته تمرين هوازي در زنان مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: افزايش قند وچربي هاي خون بيماران ديابتي منجر به تشديد بروز عوارض دير هنگام ديابت مي شود. هرچند ارتباط بين استئوكلسين و پاراتورمون با پارامترهاي گليسمي، ليپيدي و آديپوسيتي بويژه متعاقب تمرين در بيماران ديابتي كاملاً روش نيست. هدف اين مطالعه تعيين همبستگي بين استئوكلسين وپاراتورمون سرم با پارامترهاي گليسمي، ليپيدي و آديپوسيتي متعاقب ده هفته تمرين هوازي در زنان مبتلا به ديابت نوع 2 مي باشد. روش كار: در اين مطالعه نيمه تجربي40 زن مبتلا به ديابت نوع 2 ( 40 تا 60 سال) بصورت آزمودني هاي در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه تجربي (20) و كنترل (20) قرار گرفتند. تمرين هوازي شامل حركات ايروبيك و پياده روي بمدت 10 هفته ( 3 جلسه در هفته/ 45 تا60 دقيقه هرجلسه/ شدت 45 تا 60 درصد ضربان قلب ذخيره) بود. نمونه هاي خوني قبل و بعدتمرين جهت اندازه گيري متغيرهاي سرمي گرفته شد. داه ها با نرم افزار اس پي اس اس نسخه 20 تحليل شد. يافته ها: در شرايط پايه بين استئوكلسين (بغير از قند خون و اندازه دور كمر) و پاراتورمون با هيچ يك از متغيرها همبستگي معنادار نبود. بعد از مداخله تمرين بين تغييرات استئوكلسين با تغييرات درصد چربي بدن، اندازه دور كمر، نسبت دور كمر به لگن، هموگلوبين گليگوزيله، شاخص مقاومت انسوليني و قند خون و بين تغييرات پاراتورمون با كلسترول خون و درصد چربي همبستگي معنادار بود (0/05 P). همچنين تمرين باعث افزايش معنادار استئوكلسين و كاهش غيرمعنادار پاراتورمون شد. نتيجه گيري: انجام تمرينات هوازي بشكل حركات ايروبيك و پياده روي با توجه به اثرات مطلوبي كه روي استئوكلسين و شاخص هاي گلسيمي، ليپيدي و آديپوسيتي دارد مي تواند براي كنترل بيماري ديابت نوع 2 مفيد باشد. اما براي كاهش هورمون پاراتورمون و جلوگيري از اثرات نامطلوب آن در بيماران ديابتي بنظر اين نوع تمرين كارساز نبود. لذا نياز به مطالعات بيشتر مي باشد. مي توان اين شيوه تمرين را بعنوان روش درماني غيرتهاجمي براي كنترل قند، چربي هاي خون و تركيب بدن در بيماران ديابتي توصيه كرد.