تأثير درمان فراتشخيصي بر احساس گرفتاري و بي‌حوصلگي مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال طيف اوتيسم

مقدمه: اختلال طيف اوتيسم دشواري ها و سختي هاي زيادي را براي والدين به ويژه براي مادران به دليل ارتباط بيشتر با كودك فراهم مي كند. هدف پژوهش حاضر تعيين تأثير درمان فراتشخيصي بر احساس گرفتاري و بي حوصلگي مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال طيف اوتيسم است. روش كار: اين مطالعه يك كارآزمايي باليني تصادفي است. جامعه آماري شامل كليه مادران داراي فرزند مبتلا به مبتلا به اختلال طيف اوتيسم در شهر اصفهان بودند كه 40 نفر از آن ها با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه مساوي (آزمايش و كنترل) به صورت تصادفي جايگزين شدند. درمان فراتشخيصي طي 12 جلسه گروهي 60 دقيقه اي انجام شد. براي جمع آوري داده ها، از مقياس احساس گرفتاري (Entrapment Scale) و مقياس چندبعدي حالت بي حوصلگي (MSBS: Multidimensional State Boredom Scale) استفاده شد. روايي و پاپايي ابزارها در مطالعات قبلي بررسي و تأييد شده است. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار اس پي اس اس نسخه 21 انجام گرفت. يافته ها: يافته هاي آماري نشان داد تفاوت بين احساس گرفتاري بيروني (001/0 = P)، احساس گرفتاري دروني (001/0 = P)، يكنواختي (005/0 = P)، انگيختگي بالا (001/0 = P)، انگيختگي پايين (004/0 = P)، بي توجهي (010/0 = P) و درك زمان (022/0 = P) در دو گروه آزمايش و كنترل در پيش آزمون و پس آزمون معني دار است. نتيجه گيري: درمان فراتشخيصي روشي مناسب براي كاهش مشكلات روان شناختي مانند احساس گرفتاري و بي حوصلگي در مادران داراي فرزند اختلال طيف اوتيسم است. بنابراين، پيشنهاد مي شود اين درمان در كنار ساير درمان ها در مراكز آموزشي و درماني مورد استفاده قرار گيرد.